Sylvana Simons heeft gelijk. Wie? Ik weet ook niet waar zij haar BN-status aan te danken heeft, maar kennelijk is die status groot genoeg om in DWDD te verkondigen dat Notorious het lekkerste liedje van Duran Duran is. In ieder geval heeft het de vetste groove.
Voordat u er over begint: als zelfverklaard intellectueel schaam ik me dood dat ik DWDD wel eens aan heb staan.
Duran Duran gaat weer toeren, en dat is de reden dat DWDD er een itempje van maakt. Onderdeel daarvan is het uitleggen aan de generatie die de jaren tachtig niet heeft meegemaakt wat een enorme stijliconen de heren waren. Pardon? Kleding- en stijltechnisch waren de jaren tachtig verschrikkelijk. Enge strakke broeken, meisjes met doorgelopen make up en big hair.
De meeste muziek uit de jaren tachtig is ook niet te teren, maar sommige liedjes hebben de tand des tijds doorstaan of zijn met wijsheid achteraf aan herwaardering toe. Daarom een lijstje van door mij gewaardeerde artiesten, albums en liedjes uit de tijd van jasjes met te grote schoudervullingen.
The lexicon of love – ABC
Met krakers als The look of love, Poison arrow en All of my heart.
Red skies over paradise – Fischer Z
Het ultieme koude oorlog-album. Wie weet nog wat het dubbelbesluit is? Kruisraketten (met een conventionele lading) zijn nog steeds actueel. Vraag maar aan Gaddafi.
Dare – Human League
Met Don’t you want me. Ik had natuurlijk het remix-album Love and dancing.
West End girls – Pet Shop Boys
De rest van hun muziek is ook aardig, maar dit nummer steekt er met kop en schouders bovenuit.
Seventeen seconds – The Cure
A forest is weergaloos.
Riptide – Robert Palmer
Het titelnummer is wonderschoon. En Addicted to love staat als een huis, met een fijne clip. Palmer is mijn stijlicoon. Ik ga mijn witte overhemd maar weer eens strijken.
En natuurlijk Duran Duran, met twee albums: Rio en Seven and the Ragged Tiger.
En ja, over die nieuwe stereo klink het allemaal erg lekker.
woensdag 23 maart 2011
zondag 20 maart 2011
De grote vervangingsoperatie is hopelijk ten einde, nu ik ook mijn versterker heb vernieuwd. Nadat ik mijn defecte cd-speler had vervangen, leek ook mijn versterker niet helemaal lekker meer te klinken. En dat ik gelijk had weet ik nu zeker – en de buren ook.
Ik heb altijd met veel plezier naar mijn oude Herman Karton-setje geluisterd, maar dat is geen vergelijk met de spullen van Cambridge Audio die nu de decibellen verzorgen. Het geluid komt overigens nog altijd uit mijn JBL-zuiltjes, want daar is helemaal niks mis mee.
En wat doen je dan, als het spul eenmaal aangesloten is? (Met dank aan J.W. en R., overigens.) Dan ga je ceedeetjes draaien. Vooral muziek die je goed kent, zodat je kan horen hoe de nieuwe apparaten zich gedragen. Referentie-ceedeetjes dus. En daarom ga ik u eens lekker lastig vallen met een lijstje en mijn bevindingen.
Bach: cello suites – Heinrich Schiff
Nog altijd de beste opname van de suites, alhoewel Wispelwey in de buurt komt (en Pieter gaat ze binnenkort voor de derde keer opnemen). Gelukkig, iedere zucht, ieder tikje op de snaar is weer hoorbaar. Maar het geluid is iets teveel stereo, het zit teveel links en rechts en niet in het midden. Misschien moet ik met de luidsprekers schuiven.
Superhits - Max Raabe und das Palastorchester
Nooit geweten dat unser Max zoveel kreetjes slaakt bij het ten gehore brengen van Sexbomb.
This one’s from the heart – James Darren
Darren is een volkomen vergeten Amerikaanse crooner die voor sf-fans weer tot leven werd gewekt door zijn rol als Vic Fontaine in Star Trek: Deep Space Nine. Op de golven van die roem mocht hij dit album opnemen. Allemaal klassiekers, gespeeld met een volstrekt anonieme big band. Maar zelfs een anonieme Amerikaanse big band blaast de scheiding uit je haar en Darren beheerst het genre tot in de puntjes. Het spettert de luidsprekers uit.
Dark side of the moon – Pink Floyd
De speciaal voor cd geremasterde versie van deze klassieker uit 1972. De muziek is geniaal, en de vele effecten klinken beter dan ooit. Vooral de verzameling klokken in Time is veel groter dan voorheen.
The Nightfly – Donald Fagen
De ultieme referentie-cd, ook gebruikt door professionele geluidstypes om hun systemen te testen. Fagen schijnt eindeloos in de studio gezeten te hebben, iedere bekkentik moest perfect klinken. En dat hoor je – ik nu ook. Oh ja, en de muziek? Jazzy pop voor laat op de avond. Goed bij een tweede glas whiskey.
Simeon ten Holt: Canto ostinato – Polo de Haas & Kees Wieringa
Alsof je tussen de vleugels in zit. Fantastisch. Wel voor de liefhebbers.
Bach: Goldberg variaties – Glenn Gould
De opname uit 1981 voor CBS Masterworks. Wat kan die man spelen. En meezingen. Nu extra goed hoorbaar. Mmm.
Schnittke: koorconcert – Russian State Symphonic Capella, Valéry Polyansky
Een Armeense klaagzang van duizend jaar oud, vertaald in het Russisch. En dan die muziek: je zou er bijna gelovig van worden. Of wodka gaan drinken. Die Russen toch.
Pärt: Fratres – Gidon Kremer & Keith Jarret; Cantus in memory of Benjamin Britten – Staatsorchester Stuttgart, Dennis Russell Davies; Fratres - 12 cellisten van de Berliner Philharmoniker; Tabula Rasa – Gidon Kremer, Tatjana Grindenko, Alfred Schnittke, Lithuanian Chamber Orchestra, Saulus Sondeckis
Moderne Baltische muziek met hang naar het religieuze. De cantus is wonderschoon. Met Tabula Rasa heb ik meer moeite, maar dat ligt niet aan de muziek.
Doctorin’ the Tardis – The Timelords
The Timelords, eerder bekend als The KLF, maakten een mix van Blockbuster van The Sweet, Rock ’n Roll part two van Gary Glitter en het thema van leukste BBC-serie aller tijden: Doctor Who. Als je basluidsprekers dit houden, houden ze alles.
Blue Monday/The Beach – New Order
De originele 12 inch was verpakt als floppy disk. De jongere lezertjes moeten maar even opzoeken wat dat was. Ook dit nummer is een goede test voor de basconussen.
Your own sweet way – The Notting Hilbillies
De Hillbillies is een hobbybandje van Mark Knopfler en Brendan Croker. Knisperend gitaarspel (natuurlijk) en een vette Hammond.
Moondance – Van Morrison & Georgie Fame
De beste uitvoering van deze klassieker staat op How long has this been going on. Swingt als een trein.
Marliese – Fischer Z
Cambridge Audio klinkt soms een beetje schel in de hoge noten.
Elgar: celloconcert – Paul Tortelier, London Philharmonic Orchestra, Sir Adrian Boult
Mijn eerste cd, en mijn meest dierbare. Dit wordt bij mijn crematie gedraaid. Het is een opname uit 1970, maar hij heeft nog nooit zo goed geklonken.
Shostakovich: vioolconcert no. 1 – Jaap van Zweden, Radio Philharmonisch Orkest, Edo de Waart
Kippenvel.
Officium – The Hilliard Ensemble, Jan Garbarek
Op het ECM-label, net als Pärt, dus een technisch perfecte opname. De Hilliards zingen Gregoriaans en Garbarek varieert er doorheen op de saxofoon. Puristen lopen gillend weg. Ik loop niet zo hard, ik vind het schitterend.
Brahms: sextet no. 1 – L’Archibudelli
Favoriet sinds het tweede deel figureerde in een aflevering van Inspector Morse. Heerlijke muziek voor de zondagochtend. 20 bits-opname van Sony, klinkt fantastisch.
Niemand in de stad – De Dijk
Het beste album (want over Amsterdam) van de beste band (want uit Amsterdam). Nog altijd.
Sadeness – Enigma
Met de zwoele stem van de wulpse Sandra, voor iedereen die de jaren tachtig bewust heeft meegemaakt bekend van I’ll never be Maria Magdalena. Opwindend.
Alone together – Clifford Brown & Max Roach
Hard bop wordt niet harder dan dit. Zo’n beetje de beste jazz ooit gemaakt. Opnames uit de jaren vijftig, maar het klinkt of de heren nu naast je staan.
Don't get weird on me babe - Lloyd Cole
Rockend met zijn Commotions was het allemaal niet zo bijzonder, maar de eerste helft van dit soloalbum nam hij met een groot orkest op, in de stijl van Nelson Riddle. En dat staat als een huis.
Insomnia - Faithless
Faithless houdt er mee op. Ik niet.
Górecky: symphonie no. 3 – Dawn Upshaw, London Sinfonietta, David Zimman
Een triest meesterwerk. Upshaw's stem laat de doden uit hun graf herrijzen.
Bruckner: symponie no. 9 - Koninklijk Concertgebouw Orkest, Ricardo Chailly
Het beste orkest ter wereld, helaas niet met de beste dirigent die zo ooit gehad hebben, want dat is Sir Bernard Haitink.
Glass: strijkkwartet 2 t/m 5 - Kronos Quartet
Ik weet nooit of ik Glass nou slaapverwekkend of geniaal vind. Het is lekkere muziek om bij te lezen.
Zo, dat waren genoeg clichés voor één blogje. Een weekend is echt te kort voor al die mooie muziek die ik in de kast heb staan.
Ik heb altijd met veel plezier naar mijn oude Herman Karton-setje geluisterd, maar dat is geen vergelijk met de spullen van Cambridge Audio die nu de decibellen verzorgen. Het geluid komt overigens nog altijd uit mijn JBL-zuiltjes, want daar is helemaal niks mis mee.
En wat doen je dan, als het spul eenmaal aangesloten is? (Met dank aan J.W. en R., overigens.) Dan ga je ceedeetjes draaien. Vooral muziek die je goed kent, zodat je kan horen hoe de nieuwe apparaten zich gedragen. Referentie-ceedeetjes dus. En daarom ga ik u eens lekker lastig vallen met een lijstje en mijn bevindingen.
Bach: cello suites – Heinrich Schiff
Nog altijd de beste opname van de suites, alhoewel Wispelwey in de buurt komt (en Pieter gaat ze binnenkort voor de derde keer opnemen). Gelukkig, iedere zucht, ieder tikje op de snaar is weer hoorbaar. Maar het geluid is iets teveel stereo, het zit teveel links en rechts en niet in het midden. Misschien moet ik met de luidsprekers schuiven.
Superhits - Max Raabe und das Palastorchester
Nooit geweten dat unser Max zoveel kreetjes slaakt bij het ten gehore brengen van Sexbomb.
This one’s from the heart – James Darren
Darren is een volkomen vergeten Amerikaanse crooner die voor sf-fans weer tot leven werd gewekt door zijn rol als Vic Fontaine in Star Trek: Deep Space Nine. Op de golven van die roem mocht hij dit album opnemen. Allemaal klassiekers, gespeeld met een volstrekt anonieme big band. Maar zelfs een anonieme Amerikaanse big band blaast de scheiding uit je haar en Darren beheerst het genre tot in de puntjes. Het spettert de luidsprekers uit.
Dark side of the moon – Pink Floyd
De speciaal voor cd geremasterde versie van deze klassieker uit 1972. De muziek is geniaal, en de vele effecten klinken beter dan ooit. Vooral de verzameling klokken in Time is veel groter dan voorheen.
The Nightfly – Donald Fagen
De ultieme referentie-cd, ook gebruikt door professionele geluidstypes om hun systemen te testen. Fagen schijnt eindeloos in de studio gezeten te hebben, iedere bekkentik moest perfect klinken. En dat hoor je – ik nu ook. Oh ja, en de muziek? Jazzy pop voor laat op de avond. Goed bij een tweede glas whiskey.
Simeon ten Holt: Canto ostinato – Polo de Haas & Kees Wieringa
Alsof je tussen de vleugels in zit. Fantastisch. Wel voor de liefhebbers.
Bach: Goldberg variaties – Glenn Gould
De opname uit 1981 voor CBS Masterworks. Wat kan die man spelen. En meezingen. Nu extra goed hoorbaar. Mmm.
Schnittke: koorconcert – Russian State Symphonic Capella, Valéry Polyansky
Een Armeense klaagzang van duizend jaar oud, vertaald in het Russisch. En dan die muziek: je zou er bijna gelovig van worden. Of wodka gaan drinken. Die Russen toch.
Pärt: Fratres – Gidon Kremer & Keith Jarret; Cantus in memory of Benjamin Britten – Staatsorchester Stuttgart, Dennis Russell Davies; Fratres - 12 cellisten van de Berliner Philharmoniker; Tabula Rasa – Gidon Kremer, Tatjana Grindenko, Alfred Schnittke, Lithuanian Chamber Orchestra, Saulus Sondeckis
Moderne Baltische muziek met hang naar het religieuze. De cantus is wonderschoon. Met Tabula Rasa heb ik meer moeite, maar dat ligt niet aan de muziek.
Doctorin’ the Tardis – The Timelords
The Timelords, eerder bekend als The KLF, maakten een mix van Blockbuster van The Sweet, Rock ’n Roll part two van Gary Glitter en het thema van leukste BBC-serie aller tijden: Doctor Who. Als je basluidsprekers dit houden, houden ze alles.
Blue Monday/The Beach – New Order
De originele 12 inch was verpakt als floppy disk. De jongere lezertjes moeten maar even opzoeken wat dat was. Ook dit nummer is een goede test voor de basconussen.
Your own sweet way – The Notting Hilbillies
De Hillbillies is een hobbybandje van Mark Knopfler en Brendan Croker. Knisperend gitaarspel (natuurlijk) en een vette Hammond.
Moondance – Van Morrison & Georgie Fame
De beste uitvoering van deze klassieker staat op How long has this been going on. Swingt als een trein.
Marliese – Fischer Z
Cambridge Audio klinkt soms een beetje schel in de hoge noten.
Elgar: celloconcert – Paul Tortelier, London Philharmonic Orchestra, Sir Adrian Boult
Mijn eerste cd, en mijn meest dierbare. Dit wordt bij mijn crematie gedraaid. Het is een opname uit 1970, maar hij heeft nog nooit zo goed geklonken.
Shostakovich: vioolconcert no. 1 – Jaap van Zweden, Radio Philharmonisch Orkest, Edo de Waart
Kippenvel.
Officium – The Hilliard Ensemble, Jan Garbarek
Op het ECM-label, net als Pärt, dus een technisch perfecte opname. De Hilliards zingen Gregoriaans en Garbarek varieert er doorheen op de saxofoon. Puristen lopen gillend weg. Ik loop niet zo hard, ik vind het schitterend.
Brahms: sextet no. 1 – L’Archibudelli
Favoriet sinds het tweede deel figureerde in een aflevering van Inspector Morse. Heerlijke muziek voor de zondagochtend. 20 bits-opname van Sony, klinkt fantastisch.
Niemand in de stad – De Dijk
Het beste album (want over Amsterdam) van de beste band (want uit Amsterdam). Nog altijd.
Sadeness – Enigma
Met de zwoele stem van de wulpse Sandra, voor iedereen die de jaren tachtig bewust heeft meegemaakt bekend van I’ll never be Maria Magdalena. Opwindend.
Alone together – Clifford Brown & Max Roach
Hard bop wordt niet harder dan dit. Zo’n beetje de beste jazz ooit gemaakt. Opnames uit de jaren vijftig, maar het klinkt of de heren nu naast je staan.
Don't get weird on me babe - Lloyd Cole
Rockend met zijn Commotions was het allemaal niet zo bijzonder, maar de eerste helft van dit soloalbum nam hij met een groot orkest op, in de stijl van Nelson Riddle. En dat staat als een huis.
Insomnia - Faithless
Faithless houdt er mee op. Ik niet.
Górecky: symphonie no. 3 – Dawn Upshaw, London Sinfonietta, David Zimman
Een triest meesterwerk. Upshaw's stem laat de doden uit hun graf herrijzen.
Bruckner: symponie no. 9 - Koninklijk Concertgebouw Orkest, Ricardo Chailly
Het beste orkest ter wereld, helaas niet met de beste dirigent die zo ooit gehad hebben, want dat is Sir Bernard Haitink.
Glass: strijkkwartet 2 t/m 5 - Kronos Quartet
Ik weet nooit of ik Glass nou slaapverwekkend of geniaal vind. Het is lekkere muziek om bij te lezen.
Zo, dat waren genoeg clichés voor één blogje. Een weekend is echt te kort voor al die mooie muziek die ik in de kast heb staan.
zaterdag 5 maart 2011
Simpele genoegens op de zaterdagochtend. De kapper heeft gisteravond je haar weer op de vereiste 3 mm gebracht, je hebt net je baard van drie dagen met een nieuw mesje afgeschoren en een gloeiend hete douche genomen. Je zit met een espresso achter de krant en de croissantjes liggen in de oven. Glenn Gould varieert Goldberg.
Abonneren op:
Posts (Atom)