donderdag 31 mei 2012

Mailtje van het bestuur van de VVE.

'Zaterdagavond was er een brandje in de containerruimte. Gelukkig deed de sprinklerinstallatie zijn werk en was het geblust toen de brandweer arriveerde. (...) De oorzaak van het brandje is waarschijnlijk het deponeren van barbecue-resten in een van de containers. Wil de betreffende bewoner zich melden i.v.m. de verzekeringskwestie? (...) Tevens wil ik benadrukken dat het volgens het huishoudelijk reglement niet is toegestaan te barbecueën op het balkon.'

Even recapituleren. Er ging 's nachts een container in de hens, de sprinklerinstallatie in de containerruimte ging af en de brandweer kwam op volle snelheid aanscheuren. Spektakel!

Ik woon pal boven gezegde containerruimte en ik heb er niks van gemerkt. Ik moet wel heel vast hebben geslapen.

Ik wil ook heel graag dat betreffende bewoner zich meldt. Bij mij, zodat ik hem of haar bij zijn of haar voeten kan afzagen voor het bijna affikken van mijn flat.

donderdag 24 mei 2012

Het kwam misschien door het contrast met het mooie zomerweer maar het leek dat Marc Albrecht Ein Deutsches Requiem wel erg donker liet klinken. De tempi leken iets langzamer dan ik gewend ben (Orchestre Révolutionare et Romantique, Monteverdi Choir, Gardiner) en de klank van de strijkers was somberder. Maar allemachtig, wat een schitterende uitvoering door het NedPho.
En dan het koor. Het maakt nogal wat uit of er twintig of honderddertig man op het podium staat. In september beluisterde ik Mozarts Requiem: KCO en Groot Omroepkoor in kleine bezetting (het niet zo grote Omroepkoor dus). Wonderschoon, fragiel, tastbaar. Ik zou het woord transparant gebruiken als dat niet al door de politiek was doodgeknuppeld.
Dinsdagavond waren de quasi-professionals van het Toonkunstkoor Amsterdam in volle sterkte aangetreden. De plaatsen links van het orgel waren volledig gevuld en ik meende te zien dat er achterin zelfs nog wat klapstoeltjes waren bijgeplaatst. En zoals bij automotoren geldt: 'there's no substitute for cubic inches', gaat dat ook op bij koren. De omvang telt en gas geven bij 'Den alles Fleisch ist, es ist kein Grass' is dan ook echt gas geven. Wat een volume, wat een klank.

Na afloop bij een groot glas Brand Weizen betrokken E. en ik onze oude stellingen. Hij geeft de voorkeur aan de katholieke, bombastische interpretaties en ik ga voor de bescheiden, zuivere en zo u wilt Calvinistische uitvoeringen. Gelukkig waren we het snel eens over Sap vs. Dibi. Heeft Tofik nog een tweede paspoort?

zaterdag 19 mei 2012

Tofik Dibi is de lovebaby van Femke Halsema en Geert Wilders. Uit respect voor Femke wil ik hier geen beelden oproepen van het ontstaan van dit kind, maar wel van het geworden is. De lege huls Dibi. Een vacuüm.

Van mama Femke kreeg de kleine Tofik de onderwerpen en het jargon, van papa Geert de politieke handigheid. Sinds het lijsttrekkersdrama van gisteren weten we dat de kleine Tofik vooral op zijn vader lijkt.

De procedure bij GroenLinks was simpel. Kandidaat-lijsttrekkers moesten zich melden bij een commissie, de commissie toetste of de kandidaten aan een afgesproken profiel voldoen en vervolgens zou de commissie de geschikte kandidaten voorstellen. Daarna konden de leden kiezen. Voordat de commissie naar buiten zou treden, zouden de kandidaten zich stil houden. Ook dat was afgesproken.
Dibi zag aankomen dat hij door de commissie zou worden afgewezen en hij paste meesterlijk de tactiek van het voldongen feit toe. Door zich tegen de afspraken in al voortijdig publiekelijk te kandideren moest de commissie de terechte bezwaren inslikken en bakzeil halen, hetgeen gisteravond gebeurde. Waarom de kleine Tofik te licht was bevonden, deed niet meer ter zake. Papa Geert keek trots toe: de vorm won van de inhoud.

Aan het einde van die rumoerige dag mocht Dibi in Nieuwsuur komen vertellen wat er allemaal gebeurd was. Het was ontluisterend. Tofik had het over niets anders dan over Dibi. Over Dibi als slachtoffer van het partijapparaat, de bonzen en de andere apparatsjiks. Dat de leden het recht hadden om te kiezen, om hem te kiezen. Dat hij aan diezelfde partij zijn huidige positie te danken heeft, bleef onvermeld.
Onbedoeld illustreerde Dibi hier het gelijk van de commissie. Dibi is bereid de partij te verscheuren om zijn eigen ambities na te streven. Dibi heeft geen eigen inhoudelijke programmapunten. Dibi heeft het alleen maar over vorm. Zijn vorm. Over de opvattingen van Dibi horen we niets. Dibi is dus niet geschikt als lijsttrekker en partijleider.

Ik hoop dat de leden van GroenLinks verstandig zijn en de kleine Tofik naar huis sturen, naar mama. Zijn echte mama, die hem een draai voor z'n oren geeft en een flinke stapel huiswerk. Eerst goed leren voordat je buiten gaat spelen!

woensdag 16 mei 2012

De Kunduz-coalitie zegt klaar te zijn. Nu gaat het CPB het zaakje doorrekenen.

De plannen worden gepresenteerd als bezuinigingen en hervormingen. Maar als je kijkt naar wat er is uitgelekt, zijn het vooral lastenverzwaringen. Belastingen, premies, eigen bijdragen en eigen risico's, het gaat allemaal flink omhoog. Dit is vooral slecht nieuws voor de lage en de middeninkomens, zij worden als altijd het hardst gepakt.

Heinrich Heine zei het al: als de wereld vergaat, vlucht ik naar Nederland, want daar gebeurt alles altijd vijftig jaar later. En ook nu weer. In de rest van Europa begint men tot het inzicht te komen dat we onszelf niet stuk moeten bezuinigen, maar dat er - ook geleend - geld uitgegeven moet worden om onze eigen economieën maar vooral die van de knoflooklanden te laten draaien. Zelfs in Duitsland begint men het licht te zien. Maar hier demonstreert Jan Kees de Jager dat zijn geest net zo log is als zijn lichaam. De drie procent is heilig.

Het Kunduz-accoord kan voor de vijf deelnemende partijen niets anders dan de inzet voor de verkiezingen van 12 september zijn. Het accoord wordt immers verkocht als gewenst, niet als noodzakelijk of ongemakkelijk compromis. Dat gaat vooral GroenLinks opbreken.

Want waar staat GroenLinks voor? Er staan wat groene maatregelen in het Kunduz-accoord, maar het zijn slechts kruimeltjes eco-genadebrood. Het is onvoldoende om als groen en duurzaam mee de verkiezingen in te gaan. En sociaal-economisch is het Kunduz-accoord ook met geen mogelijkheid 'links' te noemen.
Dat laatste past waarschijnlijk wonderwel in het 'Hodie Mihi' van Tofik Dibi. Bij zijn greep naar de macht verklaarde hij immers wel duurzaam maar niet links te zijn en vooral een andere stijl na te streven. Dat duurzaam moet dus nog worden bezien en die andere stijl gaat vooralsnog over de persoon Dibi en zijn affreuze kledingkeuze.

Dit alles opent mogelijkheden voor de PvdA. Niet meedoen aan de Kunduz-kolder kan voor Samsom c.s. goed uitpakken: tussen het GroenLinks van Kunduz en de drammers van de SP gaapt een gat dat gemaakt lijkt voor redelijke sociaal-democraten, zeker als zij zich ook de duurzaamheidsagenda eigen maken. Daar is Samsom al mee begonnen.

De Kunduz-collaboranten gaan bij de verkiezingen geen meerderheid halen. Het vormen van een regering zal moeilijker worden dan ooit.

dinsdag 1 mei 2012

Nikolaus Harnoncourt heb ik vorige week voor het laatst in leven gezien. Nee, hij is niet dood. Maar hij heeft geen verplichtingen meer in Amsterdam en met de overvolle concertagenda's is de kans niet zo heel groot dat hij op korte termijn weer eens langs komt. En hij is al 82. Overigens vraag ik me dit ook af iedere keer als ik Haitink zie: hoe lang nog? (Want ook al 82.)

Harnoncourt deed met het Koninklijk Concertgebouworkest en het Groot Omroepkoor de Missa Solemnis van Beethoven. Ook dit was zo'n uitvoering waarvan je denkt: mooier wordt het niet. Nou ja, E. vond in het begin de strijkers wat mat klinken. Ik duidde dat als subtiel ingetogen, maar Bas van Bommel was het in de NRC met hem eens, dus zal het wel zo zijn.

Bij een biertje na afloop bleek weer eens hoe we zo'n mis verschillend beleven. E. met zijn katholieke achtergrond wordt helemaal gelukkig van de jubel- en juichgedeeltes van de mis en ik, ondanks dat ik een militant atheïst ben, heb toch ergens wat Calvinistische genen die opspelen want ik krijg de rillingen bij het 'miserere nobis' in het Agnus Dei.

Met E. doe ik, enigszins ongeprogrammeerd, de laatste tijd een reeksje missen e.d.: Mozarts Requiem en Bachs Hohe Messe hebben we onlangs gehad en binnenkort staat Ein Deutsches Requiem op het programma (NedPho, Toonkunstkoor Amsterdam, Marc Albrecht). In onze 'mis-discussie' maakte E. mij attent op een boxje van EMI met missen van Cherubini voor een habbekrats. E. koos daarbij zijn eigen bekende invalshoek: 'Met Muti en het Symphonieorchester und Chor des Bayerischen Rundfunks!' Voor mij goed genoeg, en bij nadere inspectie ook met Sir Neville Marriner en The Acadamy of St. Martin-in-the-Fields. Amazon was zo slim om er meteen de strijkkwartetten van Cherubini bij te doen.

Er is nog genoeg te genieten.