Ik leerde Alvin Lee kennen tijdens mijn kroegentochten met R. Zoals altijd waren we de avond begonnen in het HEBE-huis aan de Nieuwe Herengracht (R. bewoonde daar de tuinkamer, ook bekend als 'de grot') en daarna legden we bij Nam Kee op de Zeedijk een bodem - in mijn geval altijd gebakken import-bami met gemengd vlees. We hadden geen vaste kroegenroute, maar wel vaste aanlegpunten: The Last Waterhole, Pleinzicht op de Oudezijds en Maloe Melo op de Lijnbaansgracht. Korsakoff, een paar deuren verder, vonden we een beetje te tam. Dit is Maloe Melo:

In Maloe Melo speelden bandjes van wisselende kwaliteit. Die avond niet, maar door de luidsprekers denderde een prettig stampende bluesrock. Ik vroeg aan Jur: 'Wat is dat?' Hij legde de ceedee op de bar: About Time van Ten Years After.

We luisterden naar Let's Shake It Up:

Zo leerde ik Alvin Lee kennen, een van de beste gitaristen ooit. About Time (1989) was het laatste album waarop hij met Ten Years After zou spelen, daarna ging hij solo. De groep had echter al een lange carrière achter zich. Ze waren in 1969 doorgebroken, na een fantastisch optreden op Woodstock. I'm going home is legendarisch:

En nu is hij dood. Hij stierf op 6 maart, 68 jaar oud.

Nu heb ik ze alle vier bezocht, in het Okura: Teppanyaki-restaurant Sazanka, Ciel Bleu, de klassieke Japanner Yamazato en dan nu eindelijk ook het Serre Restaurant. Dat is ook pas drie jaar open.
E. en ik zijn een beetje uitgekeken op het voer van het Concertgebouw Café. Het eten is niet slecht maar ook niet echt goed; aldaar afspreken voorafgaand aan een concert is vooral praktisch. Maar omdat het gisteren zaterdag was en we ons dus niet van werk naar concert hoefden te haasten, besloten we de tijd te nemen en bij het Serre Restaurant te gaan eten.
Helaas was het rukweer, want de Serre is gewoon een heerlijke plek aan het water. 's Zomers moet het er fantastisch zijn. Dat ga ik zeker nog eens proberen, want je eet in de Serre uitstekend voor een zeer schappelijke prijs. De gerechten zijn geïnspireerd door de producten van grote broer Ciel Bleu (twee Michelinsterren) en dat levert Serre een Bib Gourmand op. En terecht.

Fish & Chips Serre-style. Inderdaad geserveerd in/op een krant. Natuurlijk wel de Wall Street Journal.

In het Concertgebouw deed het Nederlands Philharmonisch Orkest eerst Pianoconcert 4 van Beethoven (Alexei Volodin) en daarna Eine Alpensinfonie van Richard Strauss. Beethoven was adequaat maar de Alpensinfonie prima, op een paar missertjes door houtblazers na. Heerlijke muziek.

De Straffe Hendrik na afloop was bijna teveel van het goede. Ik was erg aan mijn bed toe.

Het was geen goeie zondag.

Het begon met Lodewijk Asscher. Die zat 's morgens bij Eva Jinek op de bank en zei wat betreft de bezuinigingen overal over te willen praten. Daarmee gaf hij aan dat het terugdringen van het begrotingstekort voor hem prioriteit heeft, ongeacht welke maatregelen daarvoor nodig zijn. Je zou van willekeurig welke politicus verwachten dat hij deze ambitie koppelt aan een visie op de samenleving, maar daar is bij Asscher geen sprake van. Hij is alleen geïnteresseerd in het begrotingstekort.

Vervolgens mocht Sybrand Buma aanschuiven in Buitenhof. Buma stelde op geen enkele manier nut en noodzaak van een begrotingstekort van maximaal drie procent aan de orde, hij beschouwde dat als een gegeven. Hij zei met het kabinet overal over te willen praten om die doelstelling te behalen. Hoe dat maakte niet uit, als de mensen maar weer 'meer vertrouwen' zouden krijgen. Waar dat vertrouwen op gebaseerd moest zijn, liet hij onbenoemd.
Tegenover Buma zat Emile Roemer. Een verademing. Roemer had als enige de economie-handboeken gelezen en kon helder uitleggen wat een 'fiscal multiplier' is en waarom dus de economie 'kapot bezuinigd' wordt. Ook begreep hij dat inkomenszekerheid de enige manier is waarop mensen vertrouwen krijgen, uitgaven durven doen en de economie weer kan groeien - waardoor het begrotingstekort daalt.



Maar het dieptepunt van de zondag was natuurlijk Diederik Samsom. Hij mocht 's avonds in Oog in Oog aan Sven Kockelmann verantwoording afleggen over zijn politieke keuzes. Het werd een afgang. Samsom heeft de economie-handboeken niet gelezen en kan dus niet beargumenteren waarom het begrotingstekort maar drie procent mag zijn. In plaats daarvan debiteerde hij allerlei onzin, met onderstaande valse argumentatie als kers op de taart.
Samsom beweert dat de nullijn in de zorg is nodig om banen in de zorg te scheppen; zonder die nullijn vallen er ontslagen. Hij suggereert hiermee dat er een loonoffer nodig is om de arbeidsmarkt in de zorg te laten functioneren. De waarheid is dat het kabinetsbeleid eerst honderdduizend ontslagen poetshulpen oplevert, die volgens Samsom hun baan misschien kunnen houden als hun verzorgende en verplegende collega's op een houtje gaan bijten. Als Samsom de vacatures in de zorg wil vervullen met gekwalificeerd en gemotiveerd personeel, moeten de lonen juist omhoog.
Zoals ik al eerder betoogde, Samsom heeft geen idee waarom hij aan dit kabinet deelneemt. Kockelmann confronteerde Samsom met al zijn campagnebeloften, en onze Diederik kon op geen enkele manier duidelijk maken hoe die campagnebeloften kabinetsbeleid zijn geworden. De conclusie: op geen enkele wijze.

Tot slot op deze zondag mocht partijchef Bram van Ojik op een congres zijn mede-GroenLinksers toespreken. Laat ik even Maurice de Hond spelen en een voorspelling doen voor de komende Tweede Kamer-verkiezingen: GroenLinks, nul zetels.
Van Ojik heeft ongetwijfeld veel kwaliteiten maar ontbeert de uitstraling van een lijsttrekker. Dat moet dus iemand anders worden. Maar ook trapt Van Ojik in dezelfde politieke valkuil die Jolande Sap het leven kostte: hij wil meedoen met de grote jongens en dus ook hij ambieert een begrotingstekort van maximaal drie procent. Ook hij heeft geen economie-handboeken gelezen.
Voor hem pleit dan nog wel dat hij aan het bereiken van die doelstelling voorwaarden verbindt: vergroening van de economie en het belastingstelsel, een werkeloosheid van maximaal drie procent en zo meer. Maar vervolgens gaf hij ook aan dat hij wel met Dijsselbloem wil praten over extra bezuinigingen en lastenverzwaringen. Hij benoemde alvast wat wisselgeld: geen JSF en laat bij Amelisweerd wat bomen staan.
Dat wordt dus niks. Als Brammetje zich met zulk klein bier laat wegsturen, dan verdient GroenLinks niet beter.

Zoals gezegd, het was geen goeie zondag.