De portier vroeg: 'Is dit uw eerste bezoek?'
'Nee,' antwoordde ik, 'maar de vorige keer is denk ik dertig jaar geleden.'

Het zal geen dertig jaar zijn geweest, maar vijfentwintig toch wel. Net als het Frans Hals Museum had ik Teylers voor het laatst bezocht in het gezelschap van mijn Haarlemse Mafiamaatjes. Opnieuw was ik veel te lang weggebleven. Gelukkig staat de tijd in Teylers stil. Bijna althans.

De Instrumentenzaal.

De Instrumentenzaal leek ongewijzigd. Hier staan de Large Hadron Colliders uit de achttiende en negentiende eeuw. Wetenschap was toen al een avontuur.
Ook de Eerste en Tweede Schilderijenzaal leken niets veranderd, hoewel ik me heb laten vertellen dat de muren vroeger wit waren. Ik kan het me niet herinneren.

De Tweede Schilderijenzaal.

De mooiste ruimte in Teylers is en blijft de Ovale Zaal. Ook deze 'boek- en konstzael' - opengesteld in 1784 - heeft net als de andere zalen aan daglicht genoeg.

De Ovale Zaal.

De collectie van Teylers is nog altijd een bijzondere combinatie van wetenschappelijke instrumenten, stenen en mineralen, fossielen, schilderijen en prenten, en boeken. Teylers is goed in - helaas vaak kleine - tijdelijke tentoonstellingen. Op dit moment wordt een selectie schitterende natuurdrukken geëxposeerd maar ik verheug me nu al op Drawn from the Antique: Artists and the Classical Ideal, samengesteld in samenwerking met mijn favoriete Londense museum: Sir John Soane's Museum. Vanaf 11 maart.