J.M. Coetzee bespreekt in de New York Review of Books van 6 maart Lost Paradise van Cees Nooteboom. Ik realiseer me dat ik al heel lang geen Nooteboom meer gelezen heb. Allerzielen was de laatste, en dat liet me met gemengde gevoelens achter: het was niet zo’n hoogtepunt als De omweg naar Santiago. Ik heb nog wel Tumbas gekocht, het fotobooek van zijn echtgenote Simone Sassen; Nooteboom heeft de foto’s van graven van dichters en denkers van tekst voorzien. Het ligt al geruime tijd in de boekenkast te koffietafelen.
Hoewel de bespreking van Coetzee niet onverdeeld prijzend is, gaat het toch jeuken. Zijn er nog meer boeken van Nooteboom die ik nog zou willen lezen? Twee dagen later levert de postbode Het geluid van Zijn naam (2005) en Rode Regen (2007) af. En natuurlijk Paradijs verloren (2004).