Het Ministerie organiseert een Jaardag Communicatie. Als communicator in de periferie van het Ministerie moet ik daar natuurlijk bij zijn. De locatie is gunstig: het AMC. Dat scheelt reistijd.
Helaas is het Ministerie zeer terughoudend in de informatie over de Jaardag. De aanvangstijd is bekend, maar waar ik me in het AMC moet vervoegen is al minder duidelijk. In het ene e-mailtje rept men over de centrale hal en in het andere e-mailtje over de grote congreszaal. Het is ook niet helder welke ingang ik moet hebben, het ziekenhuis of de faculteit.

Eenmaal bij het AMC wordt het er allemaal niet duidelijker op. Ik zie niet zo gauw waar ik moet zijn, hoewel ik hier toch vaak genoeg geweest ben. Ik zie geen herkenningspunten. Dan realiseer ik me dat ik hier meestal per ambulance ben binnengebracht, de eerste keer nu ruim achttien jaar geleden, meer dood dan levend. Ambulances hebben hun eigen ingang.
Dan maar via de poli naar binnen. Gelukkig loop ik meteen tegen een wegwijzer naar de Jaardag aan.

De Jaardag zelf is nuttig. Niet zozeer vanwege de aangereikte informatie, maar vooral om te netwerken. Mensen die je alleen van e-mail en telefoon kent, krijgen opeens een gezicht. En omdat communicatieprofessionals aardige en sociale mensen zijn (op een enkele uitzondering na) is het ook plezierig nieuwe mensen ontmoeten.
Na een dagje luisteren en lullen heb ik een strot als schuurpapier. De lucht is kurkdroog. Een ijskoud biertje biedt soelaas.

Die eerste keer in het AMC, op de intensive care, was het ook zo erg. Ik had moeite met slikken en dronk te weinig. De dienstdoende ic-arts had de oplossing en liet een koud biertje aanrukken. Ook dat biertje hielp. Geen sondevoeding meer.