Eindelijk, het is gebeurd. Ik heb me er lang tegen verzet, maar ik heb nu toch besloten het te doen. Ik ben op Twitter.

Professioneel gezien twitter ik passief. Twitter is een communicatiemiddel en communicatie is mijn vak. Ik bestudeer het fenomeen en ik volg een aantal (semi-) professionele Twitteraars om te kijken wat zij doen. Wat kan je er mee, welke resultaten kan je behalen, wat zijn de risico’s? Is dit voor mijn organisatie een nuttig en bruikbaar communicatiemiddel?

Ik ben er nog niet uit, daarom ga ik eerst zelf maar eens ervaring opdoen. Ik heb een Twitteraccount aangemaakt (natuurlijk @hetkopje) en ergens rechtsonder op deze pagina ziet u mijn meest recente tweets. U kunt mij gaan volgen, en als u ook twittert: ik vind het leuk om van u te horen.

Met mijn eerste tweet heb ik collega E. (@nottebianca) de stuipen op het lijf gejaagd toen ik de door haar getweete pan paella becommentarieerde; zij had mij niet in deze hoek van cyberspace verwacht. En met alle respect voor collega E., die ik al eens bestempeld heb als mijn ijkpersoon voor online leven, dit geeft exact mijn bezwaar tegen Twitter weer.
Misschien dat ze daarom aangeeft ‘in toenemende mate de schijt te krijgen van Twitter’ en overweegt de digitale luwte op te zoeken? Het zou zo maar kunnen zijn dat ik heel snel besluit haar voorbeeld te volgen. Maar eerst ga ik het echt proberen.