Ajax heeft niet gewonnen, dus ik hoef geen Studio Sport te kijken. Daarom ga ik u vanavond doorzagen over muziekuitvoeringen. Zojuist heb ik de opname van Quirine Viersen van de cellosuites van Bach in de cd-speler gelegd, recent uitgebracht op Globe. Dit is de vijfde opname die ik van dit wonderschone stuk muziek heb. Ook Pieter Wispelwey, Heinrich Schiff, Maurice Gendron en Paul Tortelier staan in de kast. En dan heb ik er nog veel op het verlanglijstje, met bovenaan Pablo Casals, de ontdekker van de suites.

Is één opname dan niet genoeg? Nee. Niet van de cellosuites van Bach, niet van het celloconcert van Elgar en niet van de liederencycli Die schöne Müllerin en Winterreise van Schubert.
Het celloconcert heb ik gespeeld door Beatrice Harrison/Symphony Orchestra (door Sir Edward zelf gedirigeerd), door Pieter Wispelwey/Radio Philharmonisch Orkest (Jac van Steen), de beroemde door Jacqueline du Pré/London Philharmonic Orchestra (Daniel Barenboim) en mijn favoriete door Paul Tortelier/London Philharmonic Orchestra (Sir Adrian Boult).
Die schöne Müllerin heb ik gezongen door Dietrich Fischer-Dieskau (twee keer, allebei met Gerald Moore op de piano), door Christoph Prégardien (Andreas Staier, piano) en door de weergaloze en veel te jong gestorven Fritz Wunderlich (begeleid door Hubert Giesen).
De Winterreise komt in nog meer gedaanten: alweer gezongen door Dietrich Fischer-Dieskau (twee keer met Gerald Moore en een keer met Daniel Barenboim), door Thomas Hampson (met Wolfgang Sawallisch) en door de onovertroffen Thomas Quasthoff (met Charles Spencer). En natuurlijk de door Jan Rot vertaalde Winterreis, gezongen door Maarten Koningsberger (met Roger Braun).
Er zijn ook Schubert-vertolkers die ik per se niet in huis wil hebben, zoals Peter Schreier. De man heet niet voor niets zo.

De niet-muziekliefhebber vraagt zich natuurlijk af: waarom? Er is maar een antwoord: het is net als seks, het is iedere keer anders. En nooit genoeg.