Zaterdag 23 april
Zo verlaat ik graag een vliegveld. Direct de eerste taxichauffeur na de schuifdeuren heeft een bordje met mijn naam. Binnen 10 minuten zijn we Valencia uit, op weg naar Benissa.

Zondag 24 april
Bar Rocas is tegenwoordig El Chamizo, 'het hutje met het rieten dak'. Die rieten matten boven het terras had Bar Rocas ook al, maar verder is er echt het een en ander veranderd. Bar Rocas was een beetje een afgetrapte boel, het gebouwtje en de terrasmeubelen hadden hun beste tijd gehad. Dat deed niks af aan de gastvrijheid of aan de kwaliteit van de spijs. Het eten was er altijd fantastisch, die nacht gevangen vis, verser dan vers.
Vorig jaar waren ze dicht. Het was over. Een van de vele tenten aan de Costa Blanca die de crisis niet heeft overleefd.

Nu is het dus El Chamizo. De ingang is nog altijd slecht aangegeven en vanaf de weg totaal onvindbaar. Maar het gebouwtje is opgeknapt, er zit een nieuwe glazen pui in, het terras is strakgetrokken en het interieur is nieuw.
Het is eerste paasdag en we gaan met de hele ploeg (vijf volwassenen, drie kinderen) lunchen. Wij niet alleen, de tent is afgeladen. Alleen maar Spanjaarden, dus de nieuwe eigenaar doet kennelijk iets goed. En inderdaad, het menu is nagenoeg ongewijzigd, veel nachtvangst. De kwaliteit is nog steeds voortreffelijk.
Maar welke uitbater er ook aan de slag is, met het spectaculaire uitzicht op de baai van Moraira dat je vanaf hier hebt, kan je bijna niet mislukken.

Maandag 25 april
Als je uit eten gaat en er zijn drie kleine kinderen (van vijf tot tien jaar oud) bij, dan kies je bij voorkeur iets waar snel een hap eten op tafel staat. Ze krijgen zo geen tijd om te gaan klieren. Dit keer kiezen we voor een echte tourist trap: Wok. Gewoon Wok. De afbeeldingen maken duidelijk dat dit een chinees dan wel oosters wokrestaurant is. Het personeel komt ook uit die contreien.
Het eten is heel behoorlijk en de kinderen amuseren zich prima door steeds naar de buffetten te lopen om iets te laten wokken, grillen of bakken. Interessanter is het gedrag van andere klanten. Ik sta naast een Engelsman en ik heb mijn oog op de gamba's laten vallen. Op het moment dat ik besluit mijn hand uit te steken om er een te pakken, pakt hij de hele schaal, kiept de inhoud op zijn bord en loopt met de stapel gamba's tevreden richting wok-operateur. En even later zie ik een ouder echtpaar bij het overladen dessert-buffet spiedend om zich heen kijken: 'Wij wachten op de diepe borden.'

Dinsdag 26 april
Ochtendspits. De tuinman en zijn knecht sproeien gif, achter het huis nemen drie schilders een garagemuur onder handen, de loodgieter is gebeld om een vastzittende kraan mores te leren en Paco, de zwembadboy, kan ook ieder moment zijn opwachting maken. Binnen zijn de twee werksters aan de slag.
Een van hen, J., is jarig vandaag en dus zitten we om half elf aan de taart en de cider uit Asturië. J. legt een groot fotoalbum op tafel. Haar dochter is dit jaar eerste hofdame van Teulada. Ieder jaar worden in het kader van de patroonsfeesten (in Teulada is dat San Vicente Ferrer) uit de oogst van achttienjarige schonen een koningin en een reeks hofdames gekozen. Die vervullen vervolgens het hele jaar door namens het dorp allerlei diplomatieke functies.
Maar voor het zover is, zijn de ouders nagenoeg leeggelopen: een jurk van drieduizend euro, nog een van tweeduizend, een fotoreportage van vijfhonderd, ga zo maar door. Bij elkaar kost deze positie van dochterlief bijna dertienduizend euro. De familie was even bang dat ze tot koningin zou worden gekozen, de kosten zouden dan helemaal astronomisch zijn.
Het is een complete schaduw-economie. Rond de Moros y Christianos, ook een spektakel dat ieder jaar in ieder dorp plaatsvindt, draait zo´n zelfde schaduw-economie. Waar doen die Spanjaarden het van?

Woensdag 27 april
Ook in Benissa maken ze zich op voor de patroonsfeesten, in dit geval die van la Purísima Xiqueta. Ook een onbevlekte ontvangenis, niet van Maria maar een van veertien eeuwen later. Er is in ieder geval bijna geen parkeerplaats meer te vinden omdat het hele dorpsplein volgebouwd wordt met tribunes. Maar we hebben geluk, en even later zijn we bij het terras van Conchi.
Ik geef Conchi's schoonzoon Tony een hand en ik feliciteer hem met zijn net verworven vaderschap. Maar waar is Raquel? Op de kleine passen, natuurlijk. Het is goed om te weten dat sommige traditionele waarden hier nog niet verloren zijn gegaan.

Donderdag 28 april
Er is een aantal dingen dat ik altijd moet doen als ik hier ben. Langs bij Conchi voor een blanco y negro en langs bij Nancy in Moraira voor calamares. Het is rustig in Moraira, ondanks dat de Communidad Valencia vakantie heeft. De terrassen staan allemaal uit, maar er is niet veel volk. We kunnen dus zomaar voor de deur, bij de visafslag, parkeren. En ook bij Nancy is het stil, als wij komen zit er maar een ouder echtpaar. Ze hebben toch drie man personeel lopen vandaag, dus ik vrees dat er niet veel verdiend wordt.

Vrijdag 29 april
Met twee andere muziekliefhebbers ga ik vanavond naar Moraira: in Espai la Senieta (het cultureel centrum, maar meer een dorpshuis) wordt een piano-recital gegeven. Aroa Blanco López speelt Mozart, Beethoven, Chopin en Schumann.
De recital word gegeven in het kader van de Ciclo de jóvenes pianistas, waarin studenten van het Conservatorio Superior 'Oscar Esplá' de Alicante in de provincie optredens verzorgen. De serie wordt gecoördineerd door Jesus Maria Gómez Rodríguez, Profesor y Jefe del Departamento de Piano del Conservatorio Superior 'Oscar Esplá' de Alicante.
De gegoede burgerij van Moraira draaft op – ik begroet de halve Rotary - evenals opa's, oma's &c. van de artieste. Het zaaltje van zo'n 150 stoelen is voor driekwart gevuld.

Prof. Gómez verzorgt een korte introductie en dan mag Aroa het podium betreden. Ze is stemmig in het zwart, maar de snit van haar jurk pakt niet echt voordelig uit voor haar ietwat gedrongen gestalte. Dan gaat ze los. Laat ik vriendelijk zijn en zeggen dat haar spel nog wat aan expressie mag winnen en dat ze geen noten moet spelen die niet in de partituur staan. Vooral in Beethoven gaat het mis. Het kan natuurlijk zijn dat ze afgeleid wordt omdat oma steeds in haar gezicht staat te flitsen.
In de pauze vlucht iedereen de straat op. Goed, de klimaatbeheersing is niet geweldig, maar zo slecht ... ah, er moet natuurlijk gerookt worden. Na afloop is het wat lastig om de zaal te verlaten: het zaallicht blijft uit en de deuren zitten dicht. Dan maar op de tast. Later hoor ik dat de concierge zich in de tijd had vergist en nog koffie zat te drinken.
Dit is de wereld van Dik Trom.

Zaterdag 30 april
Snel nog even naar de Pepe la Sal om spullen voor thuis te kopen. Sterke drank kost in Spanje de helft en wordt gewoon in de super verkocht. Een beschaafd land.

Zondag 1 mei
Mijn kennis van stierenvechten heb ik bijna geheel opgedaan bij Hemingway. Death in the afternoon is de bijbel voor affecionado’s. In een veld langs de weg naar het vliegveld staan stieren. Hun horens hebben een spanwijdte van zeker een halve meter maar ze lijken me erg smal in de schouders. Ik heb geen idee of dit vechtstieren zijn. Misschien moeten ze nog veel trainen.
Ik betrap me op een lastige politieke positie. Ik ben voor een verbod op onverdoofd ritueel slachten door Joden en Moslims, maar van het stierenvechten moeten ze afblijven.

De vlucht van de naastliggende gate is op Moss Rygge. Waar ligt dat, wat is daar te beleven en wie wil daar in godsnaam heen? Ah, het is een vlucht van Ryan Air.

Maandag 2 mei
De leesoogst van een weekje Benissa.

Al snel uit want op Schiphol aan begonnen: Ashenden, van Somerset Maugham. De eerste spionageverhalen geschreven door iemand die het vak zelf heeft beoefend, gepubliceerd net na de eerste wereldoorlog. Maugham is daarmee een van de grondleggers van het genre, en een voorloper van een meester als Le Carré. Ik heb in de loop der jaren zo'n twintig meter spionageliteratuur doorgewerkt, dus het werd hoog tijd dat ik ook dit tot mij nam.
Het zijn korte verhalen, schetsen bijna, zonder veel plot. Maar alle ingredienten zijn al wel aanwezig: falen, pech, angst, hoogmoed, verraad, list en bedrog. Wat vooral opvalt is de stijl van de personages. Wie hijst zich nog in avondkostuum om te gaan bridgen?

'Wat ben je aan het lezen?'
Facing unpleasant facts – narrative essays van George Orwell, maar dat zeg je niet tegen een joch van vijf jaar.
'Dit zijn verhalen uit oude kranten, en die verhalen zijn zo goed dat ze in een boek gestopt zijn, zodat we ze allemaal nog een keer kunnen lezen.'

Voltaire en de Republiek – teksten van Voltaire over Holland en de Hollanders. Behalve dat Voltaire een briljant observator met een messcherp pennetje is, blijkt uit deze kloeke bundel vooral ook de verderfelijke invloed die de Oranjes al eeuwenlang op onze staat hebben.

The first forty-nine stories – Ernest Hemingway. Ook met verhalen over stierenvechten.