Je neemt de kustweg naar Moraira en even voor de Pepe La Sal sla je linksaf, naar beneden. Meteen in de bocht zit Tico-Tico. Er zijn maar een paar parkeerplaatsen en je auto staat half op de weg.

Spanjaarden gooien tussen een en drie de tent dicht en gaan lunchen in restaurantjes als Tico-Tico. Voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, glaasje wijn en water erbij en een kopje koffie tot slot: daarna zijn ze weer klaar voor de baas of voor de klanten. De gerechten zijn eenvoudig, de porties niet al te groot en de prijs is daarmee in overeenstemming. Meestal ben je voor rond de tien euro helemaal gevuld.

Tico-Tico zit vol met bouwvakkers, kantoorpersoneel en een verdwaalde tourist. Anna (haar moeder staat in de keuken) heeft er veel werk aan. Aan het eerste tafeltje ontwaar ik Luisa, mijn kapster. Ik verexcuseer me: mijn verblijf is ditmaal te kort (mijn haar ook) om langs te hoeven komen.

Vooraf eten we wat brood met aioli en een stukje paté. De pato a la naranja is simpel, zeg maar boers, en wordt geserveerd met gegrilde courgettes en een gepofte aardappel. Heerlijk. De huiswijn (Don Pedro) is een adequate slobber. Ik ben niet zo van de toetjes dus ik sluit meteen af met een cafe solo.

Tegen drie uur loopt de tent snel leeg. Ik reken af: € 32,40 voor drie personen. Kantineuitbaters in Nederland kunnen hier veel van leren.