Communicatie is mijn vak. Dat betekent kort gezegd dat ik namens een organisatie probeer boodschappen tussen de oren van mensen te krijgen waardoor die mensen positief over die organisatie gaan denken en misschien zelfs, al dan niet onbewust, gaan handelen in lijn met de doelstellingen van die organisatie. In vaktermen: de trits kennis, houding en gedrag. Er zijn ook andere manieren om het vak te beschrijven en te duiden maar die zijn meestal bedoeld om het meer status te geven. Het komt er uiteindelijk altijd op neer dat je de doelen van je opdrachtgever probeert te bevorderen.
Dat kan gewetensvragen opleveren. Wat als je persoonlijke opvattingen strijdig zijn met de doelen van de organisatie waarvoor je werkt? Ik verhuur mezelf aan een overheidsorganisatie en voor het grootste deel heb ik geen moeite met de boodschap die ik verkondig. Zelfs als ik het er mee oneens zou zijn, is het nog altijd zo dat doelen van de overheid op min of meer democratische wijze worden bepaald.

Onlangs werd ik benaderd door een andere club, die in plaats van een publiek een commercieel belang dient. Zou ik voor hen willen werken?
Die vraag zette mij aan tot zelfonderzoek. Ik zal u de zoektocht door de krochten van mijn ziel en de kwellingen die dat opleverde besparen en meteen doorstoten naar de conclusie: nee. Ik vind dat ik, misschien niet geheel, maar dan toch in grote lijnen achter de doelstellingen moet kunnen staan van de organisatie die ik vertegenwoordig. Bij deze club was dat niet zo.

U zult mij daarom niet gauw de belangen zien behartigen van de PVV, PETA of de EO. Ik heb echter niks tegen commerciële toko’s, dus uitnodigingen van Diageo, Imperial Tobacco of Illycafè zijn welkom. Jammer dat Sandline International niet meer bestaat.