Gek van boeken wordt op een gegeven moment gek van de boeken. Dan is het tijd voor drastische maatregelen.
Toen ik mijn flatje in Amsterdam ging inrichten zette ik een flink aantal strekkende meters boekenkast neer. Al snel volgde een extra dubbele kast. En nog een. Boeken werden dubbel geparkeeerd. Op de kasten werd gestapeld. De vensterbank raakte vol. De nieuwste aanwinsten lagen op tafel.
Tien jaar terug vond de eerste ingreep plaats. De boeken waar ik niet zoveel meer mee had, die ik toch nooit zou herlezen of waar ik me enigszins voor geneerde, verdwenen in dozen en naar de berging. Dat gaf lucht.
Onlangs liet ik me tegen vriendin M. in onbewaakt ogenblik ontvallen: ‘Het wordt wel vol, hè?’ Dat had ik niet moeten doen. ‘Ik kom je wel helpen!’ zei ze enthousiast. Er was geen weg meer terug.

Weggooien van boeken is een doodzonde, net zo erg als verbranden. Andere bewoners van mijn flatgebouw die met hetzelfde probleem kampen leggen overtollige boeken in de centrale hal, zodat iedereen wat van zijn gading kan pakken. Opeens ligt er dan een curieuze verzameling en het is altijd leuk om proberen te raden van wie deze verschoppelingen geweest zijn.
Gelukkig is er een betere weg. In de Groene Amsterdammer staat al jaren deze advertentie:

Last van een uitpuilende BOEKENKAST of gaat u verhuizen? Liefhebber (Theo 06 – 2395 1001) haalt ze graag op en betaalt een (bescheiden) vergoeding.

Ik had natuurlijk ook boekhandelaar B. bunnen bellen maar ik wist dat tussen de boeken die ik weg ging doen geen bijzondere exemplaren zouden zitten. Het zou voor hem de trip uit Nijmegen niet waard zijn. Ik belde Theo.

Afgelopen weekeinde was het zover.

Ik had nog nooit afscheid genomen van boeken. Alle boeken die ik sinds mijn prille jeugd gekocht, gekregen, gejat en geleend (en nooit teruggegeven) heb, waren tot voor kort bij mij. Alle tien verhuizingen.
We begonnen met het uitpakken van de dozen. Ik wilde alles nog een keer door mijn handen laten gaan en zeker weten dat een afscheid gerechtvaardigd was.
Voor het overgrote deel was dat inderdaad zo. De verzamelde werken van Tom Clancy, Dick Francis, Colin Dexter en vele andere schrijvers van detectiefjes, thrillers en avonturenromans, een enorme rij science fiction, een verzameling autoboeken en heel veel meuk. Tien verhuisdozen.
Maar ook wat blijvertjes. De Bob Evers-serie. En, ik schaam me dat ik die ooit heb ingepakt, Oorlogswinter.

Daarna volgde de staande collectie. Dat leverde nog eens een doos of zes op. Mijn niet zo kleine woonkamer lag helemaal vol met boeken. Vervolgens moest alles, in een logisch systeem, weer in de kasten. Hebt u wel eens proberen uit te leggen volgens welke criteria u boeken indeelt? Ik denk dat M. mij niet altijd heeft kunnen volgen in mijn beslissingen. Haar hulp was echter van onschatbare waarde, het was anders nooit in een weekeinde gelukt.

Aan het einde van de zondagmiddag kwam Theo langs, vergezeld van zijn vrouw (die ik weer uit een heel andere context bleek te kennen, maar dit terzijde). Ik verontschuldigde mij: ‘Het is iets meer dan ik eerst dacht.’ Theo had gelukkig een grote auto.

Zondag sprak M. ware woorden: ‘Het geeft niet alleen lucht in je huis, maar ook in je hoofd.’

Dit was een lang blogje. Maar het was ook een emotionele gebeurtenis.