vrijdag 27 februari 2015

De Canto Ostinato. Je houdt ervan of je haat het. Ik behoor tot de eerste categorie. Maar ik weet niet goed waarom. Ik ben niet zo'n pianoliefhebber. In het klassieke repertoire luister ik eigenlijk alleen graag naar de Goldberg-variaties (de Glenn Gould-opname uit 1981, maar Ivo Janssen doet het ook erg goed). 


Ook buiten het klassieke repertoire ben ik geen enorme pianoliefhebber, op een paar uitzonderingen na: The Köln Concert van Keith Jarrett en het album An Evening with Chick Corea & Herbie Hancock: In Concert.

Eerst maar even luisteren naar dit fragment van The Köln Concert.


En dan Chick en Herbie.


Past de Canto Ostinato in dit rijtje? Maakt ook niet uit. Toen Kees Wieringa en Polo de Haas in 1996 hun versie voor twee piano's uitbrachten was ik verkocht. Ik had wel eens wat eerder van Simeon ten Holt gehoord (ik ben een geboren Bergenaar) maar was daar niet echt van gecharmeerd. De Canto was andere koek.

Waarom de Canto me zo pakt weet ik nog steeds niet, maar het heeft iets hypnotiserends met z'n herhalingen, minimale veranderingen en eenvoudige melodietjes. Je kan er heel geconcentreerd naar luisteren en in de structuur verdrinken of het aanzetten en de krant gaan lezen: in beide gevallen nestelt de muziek zich onder je schedeldak.

De Canto is geen tot op de laatste noot uitgeschreven compositie en kan in diverse bezettingen en lengtes worden uitgevoerd. Afgelopen woensdagavond in het Concertgebouw bezocht ik met M. een volvette versie van de Canto: natuurlijk Kees Wieringa en Polo de Haas achter de vleugels, aangevuld met Arielle Vernède en Gerard Bouwhuis, het Mondriaan Kwartet en Lotte Bovi (mezzosopraan). En in plaats van ruim een uur duurde het maar liefst twee uur en een kwartier.

Gelukkig bleef ook in deze uitvoering de magie van de Canto intact. Het klonk fantastisch. Het samenspel was ijzersterk, de klanken van de vleugels, de strijkers en die ene stem mengden schitterend. Toch wrong er iets. Het was soms te zwaar, te dik aangezet. Als ik deze uitvoering mag vergelijken met die voor twee piano's dan is het de blokkwast versus de penseel.
De magie van de uitvoering voor twee piano's ontstaat mede doordat er met minimale middelen een rijk klanktapijt wordt geweven waar je zelf ook mee aan de slag moet; in een uitgebreide bezetting als  die van woensdag klinkt het vaak te makkelijk, te mooi. Ik had af en toe zelfs associaties met Morricones Once Upon A Time In The West.

U merkt het, ik zal nooit muziekrecensent worden. Geeft niks. Ik heb andere kwaliteiten. Gelukkig kunt u zelf oordelen over deze uitvoering: Kees Wieringa meldt op zijn Facebook-pagina dat er een cd van uitgebracht gaat worden en dat het concert 8 maart as. op televisie te zien is. Mag ik u tot die tijd deze versie voor vier piano's aanbevelen?


vrijdag 6 februari 2015

Syriza won de verkiezingen in Griekenland en zet nu de EU het mes op de keel: stop met het kapotbezuinigen van de Grieken. In Spanje zegt Podemos de corrupte politici van de PP en PSOE de wacht aan: op 24 mei zijn er gemeenteraadsverkiezingen en in 13 regio's verkiezingen voor een nieuw parlement. In november of december wordt een nieuwe 'tweede kamer' (Congreso de los Diputados) gekozen.

Links is terug in Europa. Voor de goede orde: niet 'extreem' of 'radicaal' links zoals onze vaderlandsche media iedere keer roepen (en niet alleen de rabiaat rechtse maar ook het 'neutrale' NOS Journaal) maar gewoon links. In deze column legt Ewald Engelen kort uit hoe links Syriza en Podemos echt zijn en hoe het journaille daarover rapporteert.

In Nederland wil het met links niet echt lukken. Voornoemde Ewald Engelen riep in een tweet op tot een grote demonstratie ter ondersteuning van Syriza; afgaande op de reacties mag hij blij zijn als hij een telefooncel weet te vullen.


Dat ligt niet aan Engelen, maar aan het gebrek aan links in Nederland. Even recapituleren: D66 was vroeger links maar is tegenwoordig VVD-light; de PvdA was een bolwerk van de sociaaldemocratie maar heeft zich overgeleverd aan de neoliberale agenda; GroenLinks lijkt na een flirt met het liberalisme voorzichtig op de weg terug en de SP heeft zich laten inkapselen door de parlementaire democratie.
Natuurlijk is de SP ook in de buurten en op de werkvloer actief. Ze hebben de Abvakabo FNV overgenomen van de PvdA en daarmee behalen ze resultaten voor de onderkant van de arbeidsmarkt (schoonmakers, zorgpersoneel). Prima. Het lukt de SP echter niet het buitenparlementaire werk te vertalen naar verkiezingswinst.

Is er dan geen echte buitenparlementaire linkse beweging? Natuurlijk, meer dan één zelfs. Ik geef u de Internationale Socialisten (IST), het Socialistisch Alternatief (CWI), de NCPN, de Groep Marxisten-Leninisten/Rode Morgen, Vonk (IMT), de Socialistische Alternatieve Politiek (de Vierde Internationale) en PSP'92. Veel van deze versplintering komt overigens voort uit de desintegratie van de trotskistische beweging. En laat ik de anarchisten niet vergeten, die zich keurig hebben georganiseerd in de Vrije Bond.  Helaas is de kwalificatie 'marginaal' voor al deze groepen nog een vriendelijke.

Waarom komt er in Nederland geen brede, linkse beweging van de grond? Gaat het nog niet slecht genoeg? Ik kan het me niet voorstellen. Zijn we niet links genoeg? Kan zijn, maar dat is een kwestie van heropvoeden. Spreekt het linkse verhaal onvoldoende aan? Zeker, maar dat ligt niet aan het verhaal maar aan de wijze waarop het verteld wordt. En door wie.

Want laten we eerlijk zijn: hebben we een begeesterd orator op links? Een Alexis Tsipras, die een verdeeld Griekenland achter zijn beweging weet te krijgen? Een Yanis Varoufakis, die in interviews soeverein het marktgeile Angelsaksische journaille de oren wast en de Duitsers een geschiedenislesje geeft? Een Pablo Iglesias die in Madrid de Puerta del Sol weet vol te pakken?

Alexis Tsipras.
Yanis Varoufakis.
Pablo Iglesias.
Nee, wij hebben Emile Roemer.