zaterdag 28 juni 2014

Wijnliefhebbers kennen het probleem: je hebt nog één fles van die fantastische vintage liggen. Drink je die vandaag of laat je 'm nog even liggen? Als je te lang wacht bestaat het risico dat hij over het hoogtepunt heen is en dat is zonde.
Bij het opruimen van mijn tabaksvoorraad trof ik onlangs een aantal oude blikjes aan, en ik besloot er een van open te trekken, een Escudo van naar schatting een jaar of vijftien oud. Geen idee waar ik die ooit heb gekocht. Escudo is een flake (geperste tabak) van Virginia- en Perique-tabak die met het verstrijken der jaren veel aan smaak moet kunnen winnen, en dat was gelukkig ook gebeurd. Heerlijk. De tabak was wel iets uitgedroogd in al die jaren, dus ik vermoed dat ik toch iets te lang heb gewacht.


Ik vond ook een blikje Abu Riha. Abu Riha was een van de huistabakjes die vroeger door De Graaff in Den Haag werden gemaakt, maar daar zijn ze zo rond de eeuwwisseling mee gestopt. Dit blikje heb ik waarschijnlijk ergens eind jaren tachtig gekocht.


Ik werd bevangen door twijfel. Deze zou toch ook niet over de top zijn? Of zou ik het toch nog laten liggen? (Met het risico dat ik morgen onder een tram loop en er nooit meer van zou kunnen genieten.) Carpe diem. Ik heb het geopend.


Abu Riha is flake samengesteld uit Blue Mountain Latakia uit Syrië, aangevuld met Yenidje en Old Belt Red Virginia. Door het gedonder in het Midden-Oosten is Blue Mountain Latakia al heel lang niet meer te verkrijgen.
Je kunt deze stukjes geperste tabak niet zomaar in een pijp douwen, eerst moeten ze uit elkaar worden getrokken. Flake rookt het beste in een pijp met een brede kop, een zgn. 'pot'.



De tabak bleek de kwart eeuw uitstekend te hebben doorstaan: niet te droog en niet te vochtig. Dan gaat de eerste lucifer erbij ... Flake is notoir lastig aan het gloeien te krijgen maar een aantal lucifers verder en ... zucht. Wat is dit gruwelijk lekker. Abu Riha betekent zoveel als 'de vader van goede geuren'. Waarvan acte.


PS
Dit blijft over van een pijp vol Abu Riha: puur witte as.

vrijdag 27 juni 2014

Lieve Linda,

allereerst van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Verjaardagen horen feestjes te zijn, maar op deze is wel een dompertje gezet. En dat heb je helemaal zelf gedaan.


Want wat heeft je bezield om de naam van aankomend Ombudsman Guido van Woerkom met je fractiegenoten te delen? Je weet toch dat een gedeeld geheim geen geheim meer is? Jij en Bram vertrouwen je fractiegenoten natuurlijk volledig, maar ik neem aan dat het kringetje van geïnformeerden al snel groter is geworden. Als jij je al niet gebonden voelt aan je geheimhoudingsplicht, dan geldt dit zeker voor hen.

Wat jouw actie zo jammer maakt, is dat je volkomen terecht probeerde de benoeming van Van Woerkom te voorkomen. Deze 'Blij dat ik rij'-lobbyist van VVD-huize was en is geheel en al ongeschikt als vertegenwoordiger van slachtoffers van overheidsfalen. Zelfs zonder nare uitspraken over Marokkanen of graai- en vertrekpremie. Je had het echter handiger moeten aanpakken.

Ik hoop oprecht dat jij en Bram gelijk hebben, en dat het onderzoek van de Rijksrecherche toch niet bij jou uitkomt. Want dan breng je niet alleen jezelf maar de hele partij in een lastig parket. Jullie lopen dan flinke reputatieschade op, die alleen maar enigszins goedgemaakt kan worden als jij je Kamerzetel opgeeft. En dan heb ik mijn voorkeursstem weggegooid.

Ik wens je ondanks alles een mooie dag.

xxx

woensdag 25 juni 2014

In het nieuwe zorgstelsel, dat in 2006 werd ingevoerd, kregen de zorgverzekeraars een centrale rol toebedeeld. Ze moesten gaan strijden om de gunst van patiënten door het aanbieden van polissen met een zo hoog mogelijke kwaliteit tegen een zo laag mogelijke prijs en om dit mogelijk te maken mochten - moesten - ze die zorg zelf zo scherp mogelijk inkopen.
Om daarbij voor burgers de boel inzichtelijk te maken werd het onderscheid tussen particulier en ziekenfonds verzekerden afgeschaft. Dit laatste diende ook een principieel doel: mensen met meer geld moesten niet meer gezondheid kunnen kopen. Overigens heeft de PvdA met het afschaffen van de vrije artsenkeuze deze tweedeling in de zorg weer toegelaten.

Acht jaar later blijkt dat het zorgstelsel niet werkt zoals het oorspronkelijk bedoeld was. Er zitten ontwerpfouten in en daarnaast heeft de politiek er niet vanaf kunnen blijven. Hoewel het zorgstelsel in theorie een privaat stelsel is, waarbij de overheid alleen de randvoorwaarden bepaalt (zoals het basispakket en de acceptatieplicht) en toezicht houdt, heeft Den Haag vanaf dag één met de vingertjes aan het stuurwiel gezeten.
Dit Haagse meebesturen, en het feit dat de inkomsten van de zorgverzekeraars voor een belangrijk deel van de staat komen en dat de staat garant staat, heeft tot een opvallende en gunstige uitspraak van de rechter geleid. De Rechtbank van West-Brabant bepaalde onlangs dat de zorgverzekeraars eerder publieke dan private instellingen zijn en dat zij daarom hun inkoop Europees moeten aanbesteden.


De zorgverzekeraars zullen gaan mauwen dat dit Europees aanbesteden extra tijd en geld kost (en iedereen die wel eens een Europese aanbesteding voor vlakgommetjes heeft laten uitschrijven weet hoe ingewikkeld zelfs het meest simpele product beschreven moet worden) maar desondanks zijn de voordelen van dit aanbesteden veel groter dan deze nadelen.
Een Europese aanbesteding is namelijk openbaar. De zorgverzekeraars moeten vooraf hun inkoopcriteria publiceren. Welke kwaliteitseisen stellen ze, en wat weegt zwaarder: kwaliteit of prijs?
Als die inkoopcriteria naast elkaar gelegd worden zou een goede keuze tussen de diverse zorgverzekeraars mogelijk moeten zijn, want hun inkoopbeleid wordt hiermee in één klap transparant.  Nu ging deze rechtszaak over stomazakjes, maar als die Europees aanbesteed moeten worden, geldt dit natuurlijk ook voor de ziekenhuiszorg en straks voor de thuiszorg.
Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat blijkt dat de zorgverzekeraars allemaal volgens dezelfde criteria inkopen en dat er van een zorgmarkt helemaal geen sprake is.

En als zorgverzekeraars inderdaad meer publieke dan private instellingen zijn, dan voorzie ik nog wel wat andere positieve gevolgen van het vonnis: het versoberen van de salarissen en de huisvesting en het terugvloeien van de winsten naar de staatskas. Een volgende stap is nationalisatie.
In ieder geval kunnen alle reclamespotjes de prullenbak in.

U snapt waarom de zorgverzekeraars met spoed tegen dit vonnis in beroep zijn gegaan.

zaterdag 21 juni 2014

De schoonmoeder van Luís Fabiano Rabello kwam even langs. 'De kinderen danken je voor je blogje. Maar Agnes vroeg zich af waarom je niet gewoon opschreef dat je de muziek mooi vindt?'

Daar moest ik even over nadenken. Dat had ik toch geschreven? Maar om alle misverstanden uit te sluiten: ja, ik vind het mooie muziek. Erg mooie muziek. Hier te koop.
Omdat het uitbrengen van een cd een riskante en op zijn best een marginale business is, snap ik dat iedere positieve publiciteit welkom is. En dat daar dus goed achteraan gezeten wordt snap ik dus ook. In dit geval is het daarom een beetje jammer dat dit blog alleen in politieke kringen bij vlagen goed wordt gelezen. Niet-politieke onderwerpen bereiken meestal slechts een klein kringetje insiders. (Als ik hoge bezoekcijfers wilde scoren, had ik dit blog heel anders opgezet.)

Dus voor wat het waard is: ik vind het een heerlijke cd. En dank voor het gesigneerde exemplaar!

Nu ik toch aan het pluggen ben: niet alleen haar schoonzoon Luís maakt muziek, ook dochter Agnes heeft net haar debuut-album uitgebracht.


Ik heb er een aantal tracks van geluisterd en voordat ik op diverse tenen en in allerlei valkuilen trap: ik heb hier geen mening over, omdat dit niet mijn soort muziek is. Ik hoop vooral dat eenieder die dit leest, gaat luisteren en zelf een oordeel vormt. Een voorproefje vindt u hieronder. En als u het mooi vindt: kopen kan hier en via iTunes.


Overigens valt het me wel weer eens op dat het ceedee-boekje als drager van grafische cultuur niet meer dan een schim is van de grammofoonplaathoes uit vroeger jaren. Natuurlijk is het moeilijk om op die paar vierkante centimeters dat zo'n boekje groot is, iets fatsoenlijks in elkaar te vormgeven. Maar ik heb ook de indruk dat het niet meer echt wordt geprobeerd. Daarom hieronder een aantal fantastische hoezen van weleer.





Maar platenhoezen kunnen ook heel erg lelijk zijn, ondanks de toegevoegde waarde van de hoespoes.



En deze twee hoezen zijn nec plus ultra.


zondag 8 juni 2014

Als ik zeg 'Braziliaanse componist' dan denkt u meteen aan Antônio Carlos Jobim. The girl from Ipanema, inderdaad, zwoel vereeuwigd door Astrud Gilberto en Stan Getz. Als je dit beluistert heb je meteen de zomer in je kop.


Desgevraagd zou ook ik niet verder dan Jobim zijn gekomen, totdat ik van een kennis een cd met pianowerken van Radamés Gnattali kreeg aangereikt. De kennis in kwestie is de schoonmoeder van de vertolker, Luís Fabiano Rabello, en zij had ingeschat, mijn cd-verzameling in ogenschouw nemende, dat ik deze muziek wel zou kunnen waarderen.


Dit blogje is geen cd-recensie, want daarvoor schiet mijn kennis van muziek uit de twintigste eeuw tekort, maar als u net als ik van de muziek van Maurice Ravel houdt, dan vindt u dit ook mooi. Ik kon online geen vertolking van Gnattali door Rabello vinden, maar wel een stukje Ravel.


Tot zover de klassieke muziek, à propos de Stan Getz nog even een stukje jazz. Getz speelt mee op de beste jazz-plaat ooit, For musicians only. De openingstrack, Bebop, spreekt voor zich.


Het is overigens een prestatie van formaat dat ik een blogje over Brazilië kan schrijven zonder het WK voetbal te noemen. Daarom voor de liefhebbers bijgaand een foto van een Roy Donders juichpak.

donderdag 5 juni 2014

Ik heb gemengde gevoelens bij de Actiz50, het jaarlijkse lijstje van 'teveelverdieners' in de ouderenzorg. Natuurlijk is het terecht dat Abvakabo FNV signaleert welke bestuurders zich niet aan de Wet Normering Topinkomens houden. Aan de schandpaal nagelen is ook de enige mogelijkheid om overbetaling in de zorg aan te pakken, want zoals ik de wet lees, heeft de overheid geen mogelijkheden om het teveel betaalde terug te halen. De WNT is feitelijk een papieren tijger.
Toch vind ik het publiceren van alleen een salarislijstje en 'Schande!' roepen te makkelijk. Abvakabo FNV doet het nu al een aantal jaren en klaarblijkelijk heeft dit geen afschrikkende werking gehad. Er moet meer gebeuren. Ik denk dat het loont om ook inzichtelijk te maken wie al die riante salarissen aan de zorgbestuurders toekennen: de toezichthouders, de Raden van Commissarissen. Wie zitten daarin? En op welke gronden kennen ze de salarissen toe?


Is er bijvoorbeeld een relatie met de cliënttevredenheid? Onderzoek van Cliëntenbelang Amsterdam laat zien dat de kwaliteit in de Amsterdamse thuiszorg onder de maat is; tegelijkertijd staat Eelco Damen, de baas van Cordaan en een grote aanbieder in de stad, voor de zoveelste keer in de Top 10. Dit jaar is het een dikke zevende plaats met € 307.064,-. Kennelijk speelt cliënttevredenheid in zijn beoordelingsgesprek geen rol.
Is er dan een relatie met de tevredenheid van de medewerkers? Ik kan het me niet voorstellen. De salariëring is onderin het loongebouw van de zorg (de thuishulpen en de verzorgenden) ronduit mager en ook Cordaan biedt graag flex- en nul-urencontracten met slechte arbeidsvoorwaarden aan.
Daarnaast is Cordaan organisatorisch een puinbak. Ik spreek met enige regelmaat Cordaan-medewerkers en uit hun verhalen doemt geen fijn beeld op: een enorme afstand tussen werkvloer en top (ondanks dat het in theorie een platte organisatie is), eenzijdige top-down communicatie, ondoordachte en onvolledig doorgevoerde organisatiewijzigingen (waardoor er inefficiënt wordt gewerkt) en slecht uitgevooerde ICT-projecten. Er is kortom weinig interesse in het personeel, terwijl zij toch het kapitaal van de onderneming zijn. Het is aan de inzet van een handjevol gemotiveerde medewerkers te danken dat Cordaan blijft functioneren, niet aan de bestuurskwaliteiten van Eelco Damen.

Eelco Damen.
Het probleem is natuurlijk veroorzaakt door 'Den Haag'. Er is een stelsel opgetuigd waarin sprake zou zijn van marktwerking, maar cliënten hebben geen marktmacht (en daardoor niets te kiezen) en de zorgverzekeraars en de gemeenten kopen domweg voor de laagste prijs in. De grote zorgaanbieders (zoals Cordaan) hebben de markt geografisch verdeeld en zolang ze niet te duur zijn en een voldoende grote populatie bedienen komt het werk vanzelf naar ze toe. Van (kleine) toetreders tot de markt hebben ze niet veel te vrezen - dat zijn niche-spelers.
Zo kunnen mensen als Eelco Damen een zogenaamd 'marktconform' salaris toucheren, terwijl ze niet veel meer hoeven te doen dan op de winkel te passen - en zelfs dat blijkt moeilijk. Misschien is het een idee om de functie van Damen aan de markt te toetsen: stel hem open voor een salaris dat aan de WNT voldoet en er zullen ongetwijfeld vele, meer dan capabale kandidaten reflecteren. Eelco mag van mij best mee-solliciteren.

Om de Actiz50 wat meer tanden te geven mag Abvakabo FNV bij de volgende editie ook publiceren hoe de cliënten over de diverse zorgaanbieders denken. Daarnaast moet de opinie van de medewerkers worden weergegeven (eigenlijk gek dat een vakbond dat niet doet). En tot slot zou Abvakabo, zoals een vakbond past, de werkgevers van de zorgbestuurders ter verantwoording moeten roepen: eis van de leden van de Raden van Toezicht en Raden van Commissarissen dat ze zich persoonlijk verantwoorden voor de toegekende salarissen.