vrijdag 31 juli 2015

Een van de kenmerken van mijn depressie was dat ik steeds minder zin in boeken lezen had. Korte berichtjes van internet lezen ging nog wel, een niet te lang tijdschriftartikel ook, maar een boek? Ik kon me er niet toe zetten. De nieuwsgierigheid was weg, de energie ontbrak.

Toen ik in de mpu (medisch psychiatrische unit) van het VUmc naar het plafond lag te staren was ik bang om niet alleen depressief maar ook om gek te worden. Ik had niets om te lezen! Ik wist niet eens of ik zin had of de concentratie kon opbrengen om te lezen, maar dat ik geen boek onder handbereik had maakte me onrustig.

Mijn broertje begreep me feilloos toen ik vroeg om een boek met moeilijke woorden en lange zinnen, bij voorkeur over politiek, geschiedenis of filosofie. Hij gaf me Liberalisme van Edmund Fawcett: 'Alsjeblieft. Dit is het enige boek hier in het ziekenhuiswinkeltje dat aan je eisen voldoet.'

Het viel niet mee en dat lag niet aan het boek (een aanrader, hoewel de vertaling enigszins rammelt). Ik kon geen drie pagina’s lezen zonder de draad kwijt te raken of in slaap te vallen. Toen ik twee weken later naar de paaz (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis) van het SLAZ (Sint Lucas Andreas Ziekenhuis) werd overgeplaatst was ik nog niet halverwege.

Naarmate mijn herstel vorderde nam mijn leesplezier en -tempo weer toe. Van de ongeveer twintig 'inmates' in de paaz was ik de enige die met een boek gesignaleerd kon worden. Dat ik las was één ding, maar men vond het soort boeken al genoeg reden voor opname.


Ik vind het wel meevallen. In die vijf weken las ik wat ideeëngeschiedenis (Liberalisme van Edmund Fawcett), een verkenning van hedendaags links-populistische bewegingen als Occupy, Syriza en Podemos (Why it’s kicking off everywhere van Paul Mason - Mason is een buitengewoon goed ingevoerde journalist die schrijft voor The Guardian en reportages maakt voor Channel 4 News; volg hem via @paulmasonnews), het eerste en laatste deel van een reeks over de recente geschiedenis gezien door een marxistische politiek-economische bril (The age of revolution en Age of extremes van Eric Hobsbawm), een links tractaat (One-dimensional man van Herbert Marcuse), een communistisch standaardwerk (Terrorism and communism van Leon Trostky - met een inleiding van Slavoj Žižek), een van de klassieken (The annals of imperial Rome van Tacitus - in vertaling want mijn Latijn is niet meer wat het geweest is), een biografie (Wilfred Thesiger-The life of the great explorer van Alexander Maitland) en twee detectiefjes/thrillers (Uncommon danger en The mask of Dimitrios van Eric Ambler - Ambler is een van de grondleggers van het genre).

Ik ben nog bezig in Ill met by moonlight van W. Stanley Moss. Daar ga ik u een andere keer over lastigvallen.

Ik heb geleerd dat een verminderde leeshonger voor mij een indicatie is voor een opkomende depressie. Als ik hier dus niet meer over boeken aan het zeuren ben, wilt u dan mijn behandelaars waarschuwen?

woensdag 29 juli 2015

De psychiatrie was een onderdeel van de gezondheidszorg dat ik nog niet van binnen kende. Dat veranderde na een door een depressie gedreven zelfmoordpoging.

De precieze details van die poging laat ik hier liever onbesproken. Ik ben hersteld.

Na die poging ben ik voortreffelijk opgevangen en begeleid, eerst in het VUmc en vervolgens op de afdeling psychiatrie van het Sint Lucas Andreas. En natuurlijk door mijn familie en een heel klein kringetje van naasten. Ik ben weer thuis.

Ik had me nooit gerealiseerd dat ik aan een depressie leed, totdat ik met een psychiater in het VUmc de afgelopen twee jaar onder de loep nam. Ik bleek een depressie uit het boekje te hebben, ik vertoonde alle kenmerken. Ik had steeds minder interesse in dingen die ik altijd leuk vond (lekker eten, muziek, boeken), ik maakte me steeds minder druk om dingen die ik belangrijk vond (de toestand in de wereld, politiek, de zorg), ik durfde steeds minder naar de toekomst te kijken, ik sloot me steeds meer af van iedereen die belangrijk voor me was en ik zorgde steeds slechter voor mezelf.

Mijn wereldje werd steeds kleiner.

Gelukkig ben ik nu op de weg terug, gesteund door niet alleen naasten en professionals, maar ook door een (geringe) dosis dagelijkse pretpillen (psychofarmaca). Ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld en daar bedoel ik mee: ik ben weer redelijk mezelf en ik merk nu hoe ik mezelf de afgelopen periode ben ik kwijtgeraakt. En dat ik mezelf weer aan het worden ben, voelt goed.

Dit blogje is een eerste stap om mijn sociale en maatschappelijke leven weer op te pakken. Iedereen die me gemist heeft: laat wat van je horen. En als ik niets van je hoor, dan neem ik te zijner tijd zelf weer contact op. Want ik mis jullie wel.