Mijn volgers op Twitter hebben gemerkt dat ik de laatste dagen veel jazz luisterde, en vooral bebop en hard bop. De jazz begeleidde het lezen van De man met de drietand, een biografie van Jan. G. Elburg (1919-1992) door Jan van der Vegt.

Het is een gek om een biografie te lezen van iemand die je hebt gekend. Niet zo goed gekend dat je zelf in het boek voorkomt maar wel zo goed dat je niet alleen de hoofdpersoon maar ook een aantal mensen om hem heen kent en hebt meegemaakt.

Ik heb al het nodige van en over de Vijftigers gelezen en gezien, zoals Hotel Atonaal van Hans Keller (er staan fragmenten op youtube). De man met de drietand beschrijft Elburg en zijn rol daarin, voor zover ik dat kan beoordelen, met precisie en inzicht. Cobra, waar Elburg aan gelieerd was, boeit me minder.

Het wordt voor mij persoonlijk als de jaren tachtig aanbreken. Ik raakte bevriend met Elburgs zoon Rengert en dochter Marlina. En zoals ik hier al eerder schreef, dan kom je ook wel eens bij de ouders thuis. Mijn herinneringen aan dat grote, donkere huis in Haarlem komen goed overeen met de beschrijvingen die Van der Vegt geeft. Hoewel, 'donker' is mijn eigen specifieke inkleuring: de jaren tachtig associeer ik vooral met donkere, natgeregende straten in de winter.
Ik was in die tijd een blaag van begin twintig en ik wist wel iets van de oude Elburg, maar hij was vooral 'de vader van'. De man die ik toen ontmoette, brengt Van der Vegt nu in zijn boek opnieuw tot leven. Meer dan twintig jaar later leer ik hem beter kennen.

Prentje en ik zijn uit elkaar. Anders gezegd: ik ben het slachtoffer van een zuivering. Gesneuveld in een pogrom. Gesneefd in een razzia. Verwijderd uit haar blogrol.
Ik weet dat vrouwen wreed kunnen zijn maar dit had ik niet achter de paashazen punnikkende Prentje gezocht. Waarom dan?
'Je detoneerde een beetje tussen alle crea vrouwen. Maar als je erg verdrietig bent, wil ik er nog wel even over nadenken.'
Verdrietig ben ik zeker. Maar ik huldig het talioprincipe en dus heb ik haar uit mijn blogrol gekieperd.

Prentje heeft natuurlijk wel een beetje gelijk. Als een van haar theemutsende virtuele vriendinnen per ongeluk naar dit blog doorklikte kwam ze opeens in een echte mannen-wereld van sterke drank, zware tabak, lekker eten, klassieke muziek, inspirerend theater en volwassen literatuur. Waar Prentje haakpatronen uit Alice in Wonderland bespreekt, verdiep ik me in de nieuwste interpretatie van Sherlock Holmes.

Zo, dat ben ik kwijt. In real life is ze gelukkig een leuke meid.

De politiek is de laatste tijd onderhoudend, belangwekkend, boeiend en zelfs amusant. U begrijpt direct dat ik het dan niet heb over het gesteggel dat hier voor politiek doorgaat. Hier staat een conservatief-socialist op winst in de peilingen, bezuinigt rechts de economie en het land stuk, zijn de sociaal-democraten op zoek naar een programma en een leider, is de Grote Blonde Leider van de populistische volksstorm buiten adem, laat het redelijk alternatief een boekje schrijven en is de enige echt progressieve partij nog niet bekomen van het afscheid van haar charismatische voorvrouw. Het enige opbeurende hier is de voortgaande zelfdestructie van de christen-democraten.

Voor boeiende politiek moeten we naar het westen. In het Verenigd Koninkrijk gaat het al een stuk beter, hoewel ook daar een rechts kabinet het land naar de galemiezen helpt. Maar het perfide Albion kent tenminste nog een reeds sappige schandalen, zoals de afluisterpraktijken van de pers die naar nu blijkt niet alleen door de schandaalpers, maar ook door instituten als The Times werden ingezet. Of de minister die werd geflitst en de strafpunten op zijn rijbewijs aan zijn ex-vrouw probeerde over te maken. En ook in Engeland is de enige enigszins progressieve partij die het land kent, de LibDems, volledig de weg kwijt.

Het Verenigd Koninkrijk heeft met de Verenigde Staten gemeen dat de politieke berichtgeving daar veel uitgebreider is dan hier. Niet noodzakelijkerwijs beter, maar er is in ieder geval meer aandacht voor politiek.

Op dit moment vindt in de US of A de voorverkiezing plaats voor de Republikeinse presidentskandidaat, de man die het in november tegen Obama mag opnemen. Er zijn twee serieuze kanshebbers: oud-gouverneur van Massachusetts Mitt Romney en oud-Speaker of the U.S. House of Representatives Newt Gingrich. Twee eersteklas engerds die staat voor staat een fascinerende politieke strijd uitvechten.
Romney heeft zijn geld verdiend met het opkopen en strippen van bedrijven. Hij zegt eerlijk dat hij houdt van mensen ontslaan. Volgens hem hebben de armen het goed in de Verenigde Staten. Hij heeft een goed gevulde campagnekas, zeker nu miljardair Donald Trump (de man met de meest ridicule 'combover' ooit) hem steunt.
Newt Gingrich is de man die Bill Clinton probeerde af te zetten. Clinton liet zijn sigaar niet door Hillary maar door een stagiaire roken en volgens Newt 'family values' Gingrich kon dat niet door de beugel. Gingrich is de man van drie huwelijken, de man die terwijl zijn eerste vrouw crepeerde aan kanker al met nummer twee aan de rol ging en toen die MS bleek te hebben nummer drie aan de haak sloeg. Gingrich benadrukt graag zijn eigen, hoogstaande moraal en geeft het woord hypocrisie een geheel nieuwe lading. Het is overigens lastig om de politieke opvattingen van Gingrich weer te geven, want hij wisselt vaker van standpunt dan ik van schone sokken. Grosso modo bevindt hij zich ergens tussen Genghis Khan en Adolf Hitler.

Weldenkende mensen als u en ik willen dat Obama straks de presidentsverkiezingen wint. Newt Gingrich zou dan de ideale tegenstander zijn, omdat de man zo extreem op de rechterflank staat dat hij nooit voldoende steun kan verwerven. En de politieke wijsheid leert ons dat om verkiezingen te winnen, je het midden moet winnen. Daar zitten de grote aantallen kiezers, de twijfelaars.
Maar is dat tegenwoordig nog steeds zo? De geleerden zijn het er niet over eens. Hoe groot is de steun voor de Tea Party en andere idioten echt? In veel landen zie je de kiezers naar de flanken opschuiven.
Dan is Romney misschien een betere kandidaat: mocht Obama verliezen, dan liever van Romney. Maar ik denk (ik hoop) dat Obama wint. Daar zijn twee redenen voor: de economie in de VS trekt aan en Obama heeft Michelle. Heeft u Michelle bij Ellen DeGeneres gezien? Met zo'n First Lady kan je niet verliezen.

Er zijn heel veel manieren om de voorverkiezingen in de VS te volgen. Omdat we het in deze niet van onze vaderlandse pers moeten hebben, doe ik u twee tips toekomen: het gerenommeerde tijdschrift The Atlantic (met uitstekend nieuws via Twitter) en The Daily Show met Jon Stewart. Deze show op Comedy Central is niet alleen hilarisch en actueel, maar legt ook de politieke praktijk op pijnbank. Verplichte kost.