'Als we op tweede Kerstdag bij je langs komen, dan willen we graag met de kinderen iets ondernemen. Er is in Amsterdam vast wel iets voor ze te beleven,' aldus mijn broertje.
Natuurlijk. Hoewel ik de boodschap in eerste aanleg begrijp als 'we hebben geen zin in een weer zo'n eindeloze kerstlunch' vind ik het prima; belangrijk is dat neef (drie jaar oud) en nicht (zeven alweer) het leuk hebben. Die christmas pudding eet ik zelf wel op.

Maar wat gaan we doen? Ik wil iets cultureels en in overleg met de ouders besluiten we naar Een Wintersprookje van Het Kleine Theater te gaan, 's middags om drie uur in het Ostadetheater. Vooraf doen we dan een lichte lunch daar ergens in de buurt. Met de culinaire verhipping die de Van Woustraat op dit moment doormaakt moet het geen probleem zijn daar ergens een hapje te eten.
Helaas, na wat telefoontjes wordt duidelijk dat de meeste al dan niet hippe tenten, zoals de Stadskantine, op tweede Kerstdag gewoon dicht zijn. Uiteindelijk blijkt Bistro Zuid wel open, en ze hebben een kleine maar acceptabele lunchkaart met diverse pasta's. Dat moet goed komen. Ik reserveer voor twaalf uur.

Dus niet. (Foto: Bistro Zuid.)

Ik tref de familie in een zonovergoten Van Woustraat om kwart over twaalf voor de deur van Bistro Zuid. De gesloten deur van Bistro Zuid. Binnen staan de stoelen nog op de tafels. De telefoon wordt niet opgenomen. Het is dus echt kerst: we komen de herberg niet in. Gelukkig is er even verderop wel een stal in de vorm van de lokale Coffee Company en daar worden we gastvrij ontvangen met koffie, warme chocolademelk en prima tosti's. De kinderen vermaken zich uitstekend.

De stal. (Foto: Coffee Company.)

Het is maar een korte wandeling naar de Ostadestraat en Ostade A'dam (zoals het eigenlijk heet) blijkt een lief, klein vlakkevloertheatertje te zijn. Dat ook hier de verhipping heeft toegeslagen blijkt uit de drankjes die ze schenken, zoals de verantwoorde frisdrank van Bionade. Mijn melkzuur gaat acuut rechtsdraaien.

(Foto: Ostadetheater.)

Het zaaltje (nog geen 100 stoelen) zit vol; het kleine grut zit vooraan. Nu wordt het lastig: iets verstandigs zeggen over een theatervoorstelling voor kinderen, als je niet verder dan Shakespeare bent gekomen. En mijn schoonzus, die met Katkids zelf kindertheater maakt, leest mee.
Nu dan. Het is een mooi verhaal over vriendschap en trouw, in een effectief decor en Anke Engels en Vimala Nijenhuis krijgen de zaal helemaal mee. Maar ik zit me de hele tijd af te vragen: waar ken ik die Anke Engels toch van?

Engels en Nijenhuis. (Foto: Het Kleine
Theater.)

Eenmaal thuis biedt het interweb uitkomst. Engels speelde in 2002 in de Nederlandse krimi Ernstige Delicten. Aangezien ik een gereputeerd krimiliefhebber en -kenner ben, heb ik ook van Ernstige Delicten kennis genomen. Het was echter niet te teren, zoals de meeste Nederlandse krimi's.
Maar dit terzijde: in Een Wintersprookje levert Engels prima werk af. Wie wil zien hoe slecht Ernstige Delicten was, kan hier terecht. Het is echter veel leuker om naar Een Wintersprookje te gaan.  De speellijst staat hier.

Laat ik ook nog eens iets over de kerstcrisis schrijven. Ik zal proberen het kort te houden.

1.
Het nieuwe zorgstelsel is al een drama, en met de voorgestelde wijzigingen wordt het alleen maar slechter. De discussie gaat nu vooral over de inperking van de vrije artsenkeuze en de macht van de verzekeraars.
Het kabinet beweert dat de inperking van de vrije artsenkeuze een miljard euro aan kosten bespaart, maar onderbouwt dit bedrag niet. Daarentegen kosten de voorstellen van het kabinet juist extra geld, betoogt Sweder van Wijnbergen in het Handelsblad.

De voorstellen van het kabinet versterken vooral de macht van de verzekeraars, waarbij het nu al onduidelijk is hoe die macht ten gunste van patiënten wordt aangewend. Het inkoopbeleid is ondoorzichtig, er zijn enorme financiële reserves (om nog niet te spreken van luxe huisvesting en schandalige salarissen) en er worden bakken geld weggesmeten aan marketing om nieuwe klanten te lokken (waarbij een oerwoud aan polissen wordt gecreëerd om vooral maar niet op inhoud van de polis te concurreren).

2.
Het doordrukken van de plannen levert dus geen beleidsverbetering op. Maar met welke al dan niet rationele argumenten die plannen ooit zijn bedacht doet eigenlijk niet eens meer ter zake. Het is afgesproken en het zal dus hoe dan ook worden uitgevoerd. De minister en de regeringspartijen hebben zich ingegraven en terugtrekken is niet meer mogelijk. Dat de kiezer dit niet pruimt blijkt uit de peilingen van Maurice de Hond dit weekeinde.

3.
De woede die zich richtte op de 'dissidente drie' PvdA-senatoren is volkomen onterecht. Guusje ter Horst c.s. hebben geen politieke spelletjes gespeeld of uit rancune gehandeld; ze hebben de voorstellen van het kabinet getoetst aan het programma waarop ze verkozen zijn en vervolgens geconcludeerd dat tegenstemmen de enige optie was. Politiek zeer zuiver. (Bij Nieuwsuur en bij Pauw verklaart Guusje haar standpunt.)

Guusje denkt over dingen.

4.
Nu wordt het onfris. In plaats van het verlies te nemen en met nieuwe voorstellen te komen die wel de toets der kritiek kunnen doorstaan dient het kabinet het bestaande voorstel, iets anders verwoord, opnieuw in. Daarbij wordt gedreigd dat indien de Eerste Kamer weer niet akkoord gaat, de maatregelen via een Algemene Maatregel van Bestuur worden opgelegd. 'Dat is niet democratisch en in strijd met het staatsrecht', aldus hoogleraar Voermans van de Universiteit Leiden.
Bij dit opnieuw indienen wordt door de coalitie hevig gespind. 'De bestaande vrije artsenkeuze blijft gehandhaafd', blaat VVD-fractievoorzitter Halbe Zijlstra, o.a. afgelopen zaterdag in het radioprogramma Kamerbreed. Presentator Kees Boonman ontkracht zijn bewering: de zorgverzekeraar maakt een selectie en daar kan de patiënt uit kiezen, dat is de 'vrije' artsenkeuze die nu wordt voorgesteld; Zijlstra kan niet anders dan toegeven. Diederik Samsom bezondigt zich aan dezelfde spin.

5.
Maar waarom dan toch dit terriërgedrag m.b.t. dit wetsvoorstel? Er was en is geen haast om dit voorstel nog dit jaar aan te laten nemen; de wet moest pas in 2016 van kracht worden. De enige deadline is die van de nieuwe Eerste Kamer die we na de verkiezingen van Provinciale Staten in maart krijgen: het ziet er niet naar uit dat daar voor enig wetsvoorstel van deze coalitie een meerderheid zal zijn. Er is dus nog tijd.
De enige reden lijkt te zijn dat minister Edith Schippers geen gezichtsverlies wil lijden; deze verworpen wet zou haar ambities om Mark Rutte als VVD-leider en (kandidaat-) premier op te volgen fnuiken. Wel Edith, dat heb je alsnog voor elkaar: iedereen weet nu dat je persoonlijke ambities zwaarder wegen dan het landsbelang.

6.
Hoe nu verder? De gewijzigde voorstellen kunnen nog steeds niet de toets der kritiek van de Eerste Kamer doorstaan. Bovendien hebben CU, SGP en D66 verklaard dat ze niet gediend zijn van het AMvB-dreigement en ook dat zou stemmen in de Eerste Kamer kunnen kosten.
Maar gelukkig is daar nog altijd Sybrand Buma van het CDA. Hij wil het kabinet wel aan een meerderheid in de Eerste Kamer helpen. Voor dertig zilverlingen.