De PvdA gaat vanaf nu voor een 'duidelijker eigen geluid', 'meer eigen smoel' en 'meer dualisme'. Dit zijn maatregelen voor de bühne, want er wordt geen linksere koers ingezet en het kabinetsbeleid blijft ongewijzigd. Door mee te doen aan het begrotingstekort- en staatsschuldfetisjisme van de VVD en de EU (waar natuurlijk een stevige dosis Keynesianisme op zijn plaats was) is de PvdA medeverantwoordelijk voor de ontmanteling van de verzorgingsstaat die de partij zelf mee heeft helpen opbouwen.
Om de gevolgen van die desastreuze bezuinigingen op de rijksbegroting te verzachten had de PvdA iets slims bedacht: decentraliseren. Maak de gemeenten verantwoordelijk voor de uitvoering van de geestelijke gezondheidszorg, de jeugdzorg en de zorg voor ouderen, gehandicapten en chronisch zieken. Aangezien de PvdA in veel gemeenten macht en invloed heeft, kan daar nog tenminste een deel van het regeringsbeleid gerepareerd worden. Om dit te ondersteunen worden de bezuinigingen op en decentralisatie van de zorg verkocht als 'verbeteringen' terwijl uit de plannen nergens blijkt hoeveel en op welke wijze die zorg dan beter wordt.
Terzijde: de belangenorganisaties van gehandicapten, ouderen en chronisch zieken zagen de bui al hangen en wisten door stevig te lobbyen bij het kabinet te voorkomen dat de lichaamsgebonden zorg en wijkverpleging bij de gemeenten over de schutting werden gekieperd. Deze gaan nu naar de zorgverzekeraars. Of dit een verbetering is valt te betwijfelen, want zorgverzekeraars hebben geen enkel financieel belang bij deze nieuwe cliëntengroepen en zijn ze liever kwijt dan rijk. Verwacht hier dus zeker geen kwaliteitsverbetering.
Terug naar de PvdA. De kiezer is natuurlijk niet gek en liet zich geen zand in de ogen strooien: er is geen enkele reden om een partij die landelijk een afbraakbeleid voert, wel op lokaal niveau te vertrouwen. In Amsterdam lijkt de PvdA voor het eerst na de oorlog in de oppositiebankjes terecht te komen.
De PvdA zit in een lastig parket en moet kiezen: of opkomen voor haar achterban en weer een solide sociaaldemocratische koers gaan varen, of iedere pretentie opgeven voor de zwakkeren in de samenleving op te komen en een van de vele middenpartijen worden. Arnold Heertje betoogt in de Volkskrant overtuigend dat de PvdA al voor het laatste heeft gekozen.
Breken met het huidige kabinetsbeleid is dus strategisch gezien niet geloofwaardig, en ook tactisch is het geen optie: als er nu verkiezingen komen wordt de PvdA gemarginaliseerd. In plaats daarvan gaat Diederik Samsom vanuit de Tweede Kamer het 'linkse geluid' laten horen.
Omdat Samsoms linkse geluid natuurlijk niet meer zal zijn dan holle phrasen (een links beleid betekent immers breken met de VVD) zal er meer nodig zijn om de PvdA bij de Kamerverkiezingen van 2017 voor totale destructie te behoeden. Marcel van Dam laat in (alweer) de Volkskrant zien hoe de PvdA dit denkt te doen: kadootjes uitdelen aan de middenklasse.
Het zal niet helpen: de sociaal zwakkeren zijn al vertrokken naar de SP en het intelligente en sociaal voelende deel van de middenklasse stemt GroenLinks en Partij voor de Dieren. De rest is weggevlucht naar PVV en D66. Stemmen kopen zal dus niet lukken.
Zijn er dan echt geen overlevingskansen voor de PvdA? Misschien, maar dan zal gekozen moeten worden voor een radicaal en ouderwets degelijke sociaaldemocratische koers: voor de zwakkeren, tegen het kapitaal, voor een sterke overheid, tegen privatisering &c. &c.
Update: uit deze brief van Diedje Samsom blijkt dat hij het nog steeds niet begrijpt. Hij schrijft aan de resterende PvdA-raadsleden: 'een te groot deel van onze kiezers (vindt) het doel te weinig overtuigend' en daarom moet de PvdA ervoor zorgen 'dat onze plannen niet alleen gedragen worden door de politiek, maar ook draagbaar blijven voor mensen.'
Het komt geen moment in hem op dat zijn kiezers zijn plannen afwijzen.
Zouden ze bij de PvdA de tekst van De Internationale nog kennen?
