De psychiatrie was een onderdeel van de gezondheidszorg dat ik nog niet van binnen kende. Dat veranderde na een door een depressie gedreven zelfmoordpoging.

De precieze details van die poging laat ik hier liever onbesproken. Ik ben hersteld.

Na die poging ben ik voortreffelijk opgevangen en begeleid, eerst in het VUmc en vervolgens op de afdeling psychiatrie van het Sint Lucas Andreas. En natuurlijk door mijn familie en een heel klein kringetje van naasten. Ik ben weer thuis.

Ik had me nooit gerealiseerd dat ik aan een depressie leed, totdat ik met een psychiater in het VUmc de afgelopen twee jaar onder de loep nam. Ik bleek een depressie uit het boekje te hebben, ik vertoonde alle kenmerken. Ik had steeds minder interesse in dingen die ik altijd leuk vond (lekker eten, muziek, boeken), ik maakte me steeds minder druk om dingen die ik belangrijk vond (de toestand in de wereld, politiek, de zorg), ik durfde steeds minder naar de toekomst te kijken, ik sloot me steeds meer af van iedereen die belangrijk voor me was en ik zorgde steeds slechter voor mezelf.

Mijn wereldje werd steeds kleiner.

Gelukkig ben ik nu op de weg terug, gesteund door niet alleen naasten en professionals, maar ook door een (geringe) dosis dagelijkse pretpillen (psychofarmaca). Ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld en daar bedoel ik mee: ik ben weer redelijk mezelf en ik merk nu hoe ik mezelf de afgelopen periode ben ik kwijtgeraakt. En dat ik mezelf weer aan het worden ben, voelt goed.

Dit blogje is een eerste stap om mijn sociale en maatschappelijke leven weer op te pakken. Iedereen die me gemist heeft: laat wat van je horen. En als ik niets van je hoor, dan neem ik te zijner tijd zelf weer contact op. Want ik mis jullie wel.