Ik heb het voor de tweede keer gedaan. Nee, niet dat. Ik heb voor de tweede keer dezelfde opera bezocht: Das Rheingold van Richard Wagner. De eerste keer was in 1999, de tweede keer afgelopen zaterdag.

Die eerste keer was in de zomer van 1999. Het Holland Festival had de complete Ring des Nibelungen geprogrammeerd, in een regie van Pierre Audi en met decors van George Tsypin. Ik wist: het is nu of nooit. Hoe vaak in je leven wordt de Ring integraal en om de hoek uitgevoerd? Ik was geen doorwrocht operabezoeker maar ik wist dat ik moest gaan. De lieftallige S. ging graag mee.
Het werd een onvergetelijke ervaring. Vier avonden opera in één week, veertien uur zwelgen in weldadige muziek, fenomenale zang en monumentale decors. Tijdens de pauzes keken we met een bagel in de ene en een glas wijn in de andere hand vanaf het balkon van het Muziektheater hoe de zon langzaam in de Amstel zakte.

Ik heb getwijfeld of ik, zoveel jaren later, nog een keer moest gaan. De magie van toen zou zich niet nog een keer laten vangen. Aan de andere kant ben ik ouder en misschien wijzer. Ik heb meer gezien en gehoord en dat kan de ervaring verbeteren. En als het tegen zou vallen, het was slechts de 'korte' Rheingold. Ik zat niet meteen vast aan de hele Ring.

Progrannaboekjes: uit 1999 en uit 2012.

Ditmaal heb ik E. overgehaald mee te gaan. Dat kostte niet veel moeite. Zijn grote liefde, Bruckner, is schatplichtig aan Wagner, dus een Wagner-opera moest hij een keer gedaan hebben. Vooraf prikten we aan de overkant een vorkje, bij Frenzi op de Zwanenburgwal. Aardig, maar vooral vanwege de grote collectie grappa.
Het regende toen we naar het Muziektheater overstaken.

Drie uur later stonden we weer buiten. Ik zal er kort over zijn: het was opnieuw overweldigend, fantastisch. E. merkte droogjes op: 'Ik heb wat huiswerk te doen.'

Die Walküre is volgend jaar. Ik heb kaartjes voor negen mei. Ondertussen galmen Rheintöchter Wellgunde, Woglinde en  Floßhilde in mijn hoofd: 'Rheingold, Rheingold ...'