'Waldeinsamkeit.' Een fraai samengesteld woord zoals dat alleen in het Duits kan en dat nagenoeg onvertaalbaar is. De eenzaamheid van het woud, eenzaam in het woud, zoiets. Het woord heeft ook niet per se een droevige lading. Het hangt af van de context.

De Waldeinsamkeit kwam gisteravond langs in Schumanns Liederkreis op.39. In de Kleine Zaal van het Concertgebouw zong Robert Holl, begeleid door Rudolf Jansen, de sterren van de hemel. Ook Russische liederen stonden op het programma, van onder anderen Moesorgski, Borodin en Rachmaninoff. Wat een zwaarmoedigheid, wat een ellende. Daarbij vergeleken zijn de Duitsers bijkans lichtvoetig. Ik moest acuut aan de drank.

Terzijde: als ik twee heren, keurig in het pak, op een podium liederen zie vertolken denk ik altijd hieraan:

Terug naar het Duits. Wat een mooie taal is dat toch, en wat jammer dat ik daar zo weinig mee doe. Nou ja, onlangs bezocht ik Das Rheingold, afgelopen weekend genoot ik van Die Winterreise door de fenomenale Thomas Quasthoff en nu dan een dosis Liederkreis.
Maar ik heb nog altijd een stapeltje nog te lezen Duitse boeken en dat stapeltje blijft ook maar liggen: Kleiner Mann - Was nun? en Jeder stirbt für sich allein van Hans Fallada, Der Zauberberg en Doktor Faustus van Thomas Mann, Das Kapital van Karl Marx, und so weiter. Met Kerst ga ik echt een van deze boeken lezen.

Uit balorigheid googelde ik 'Waldeinsamkeit' en ik kwam op het blog Coolduits. Briljant. Das Leben ist doch ein Ponyhof!