De politiek is de laatste tijd onderhoudend, belangwekkend, boeiend en zelfs amusant. U begrijpt direct dat ik het dan niet heb over het gesteggel dat hier voor politiek doorgaat. Hier staat een conservatief-socialist op winst in de peilingen, bezuinigt rechts de economie en het land stuk, zijn de sociaal-democraten op zoek naar een programma en een leider, is de Grote Blonde Leider van de populistische volksstorm buiten adem, laat het redelijk alternatief een boekje schrijven en is de enige echt progressieve partij nog niet bekomen van het afscheid van haar charismatische voorvrouw. Het enige opbeurende hier is de voortgaande zelfdestructie van de christen-democraten.

Voor boeiende politiek moeten we naar het westen. In het Verenigd Koninkrijk gaat het al een stuk beter, hoewel ook daar een rechts kabinet het land naar de galemiezen helpt. Maar het perfide Albion kent tenminste nog een reeds sappige schandalen, zoals de afluisterpraktijken van de pers die naar nu blijkt niet alleen door de schandaalpers, maar ook door instituten als The Times werden ingezet. Of de minister die werd geflitst en de strafpunten op zijn rijbewijs aan zijn ex-vrouw probeerde over te maken. En ook in Engeland is de enige enigszins progressieve partij die het land kent, de LibDems, volledig de weg kwijt.

Het Verenigd Koninkrijk heeft met de Verenigde Staten gemeen dat de politieke berichtgeving daar veel uitgebreider is dan hier. Niet noodzakelijkerwijs beter, maar er is in ieder geval meer aandacht voor politiek.

Op dit moment vindt in de US of A de voorverkiezing plaats voor de Republikeinse presidentskandidaat, de man die het in november tegen Obama mag opnemen. Er zijn twee serieuze kanshebbers: oud-gouverneur van Massachusetts Mitt Romney en oud-Speaker of the U.S. House of Representatives Newt Gingrich. Twee eersteklas engerds die staat voor staat een fascinerende politieke strijd uitvechten.
Romney heeft zijn geld verdiend met het opkopen en strippen van bedrijven. Hij zegt eerlijk dat hij houdt van mensen ontslaan. Volgens hem hebben de armen het goed in de Verenigde Staten. Hij heeft een goed gevulde campagnekas, zeker nu miljardair Donald Trump (de man met de meest ridicule 'combover' ooit) hem steunt.
Newt Gingrich is de man die Bill Clinton probeerde af te zetten. Clinton liet zijn sigaar niet door Hillary maar door een stagiaire roken en volgens Newt 'family values' Gingrich kon dat niet door de beugel. Gingrich is de man van drie huwelijken, de man die terwijl zijn eerste vrouw crepeerde aan kanker al met nummer twee aan de rol ging en toen die MS bleek te hebben nummer drie aan de haak sloeg. Gingrich benadrukt graag zijn eigen, hoogstaande moraal en geeft het woord hypocrisie een geheel nieuwe lading. Het is overigens lastig om de politieke opvattingen van Gingrich weer te geven, want hij wisselt vaker van standpunt dan ik van schone sokken. Grosso modo bevindt hij zich ergens tussen Genghis Khan en Adolf Hitler.

Weldenkende mensen als u en ik willen dat Obama straks de presidentsverkiezingen wint. Newt Gingrich zou dan de ideale tegenstander zijn, omdat de man zo extreem op de rechterflank staat dat hij nooit voldoende steun kan verwerven. En de politieke wijsheid leert ons dat om verkiezingen te winnen, je het midden moet winnen. Daar zitten de grote aantallen kiezers, de twijfelaars.
Maar is dat tegenwoordig nog steeds zo? De geleerden zijn het er niet over eens. Hoe groot is de steun voor de Tea Party en andere idioten echt? In veel landen zie je de kiezers naar de flanken opschuiven.
Dan is Romney misschien een betere kandidaat: mocht Obama verliezen, dan liever van Romney. Maar ik denk (ik hoop) dat Obama wint. Daar zijn twee redenen voor: de economie in de VS trekt aan en Obama heeft Michelle. Heeft u Michelle bij Ellen DeGeneres gezien? Met zo'n First Lady kan je niet verliezen.

Er zijn heel veel manieren om de voorverkiezingen in de VS te volgen. Omdat we het in deze niet van onze vaderlandse pers moeten hebben, doe ik u twee tips toekomen: het gerenommeerde tijdschrift The Atlantic (met uitstekend nieuws via Twitter) en The Daily Show met Jon Stewart. Deze show op Comedy Central is niet alleen hilarisch en actueel, maar legt ook de politieke praktijk op pijnbank. Verplichte kost.