Het Midden-Oosten is een puinhoop en dat raakt mij. Joden en Palestijnen staan elkaar naar het leven, Irak is een 'failed state', Libanon is weer onrustig en in Syrië is een burgeroorlog uitgebroken.
U hebt mij nooit kunnen betrappen op een teveel aan empathisch vermogen. Natuurlijk voel ik mee met de ellende van de mensen daar en hoop ik dat het geweld vandaag nog stopt. Maar het geweld in het Midden-Oosten raakt mij vooral omdat het de export hindert.

Het is, net als zoveel in deze wereld, de schuld van de Fransen en de Britten. Vooral van de Britten. In 1915 vond de Britse High Commissioner in Egypte, Sir Henry McMahon, het nodig om aan de sjarif van Mekka te beloven dat de Arabieren na het opheffen van het Ottomaanse Rijk zelfstandig mochten worden. De diplomaten Sir Mark Sykes en François Georges-Picot trokken zich daar niks van aan en verdeelden in 1916 het Midden-Oosten tussen het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. Daarbovenop kwam in 1917 de brief van de Britse Foreign Secretary Arthur Balfour (aan Baron Rothschild) waarin hij de Joden het recht toekende om zich in Palestina te vestigen. Hoe zich dat moest verhouden tot de rechten van de toenmalige bewoners werd niet helemaal duidelijk.

Veel van de ellende in het Midden-Oosten is natuurlijk toe te schrijven T.E. Lawrence. Ook hij beloofde de Arabieren onafhankelijkheid, in ruil voor hun steun in de gevechten tegen de Turken tussen 1916 en 1918. Lawrence schreef daarover The Seven Pillars of Wisdom, een magistraal boek dat iedereen gelezen moet hebben. Lawrence had overigens zo zijn eigen ideeën over een na-oorlogse indeling van het Midden-Oosten.

Het Midden-Oosten volgens Lawrence of Arabia.

Het Midden-Oosten is sindsdien een rokende puinhoop van claim en contra-claim geworden door mensen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en onvoldoende beschaving hebben om hun verschillen van mening uit te praten en daarom in plaats daarvan naar de Kalashnikov grijpen. Mijn stelling dat dekolonisatie de grootste vergissing van de twintigste eeuw is, blijft hiermee dus fier overeind. Onder leiding van wijze West-Europeanen was het in het Midden-Oosten rustig en de aardolie van ons en goedkoop gebleven.

Maar het is niet het menselijk lijden of de hoge aardolieprijs dat mij nu zorgen baart. Ik ben bang dat door de burgeroorlog de tabaksproductie en - export in Syrië vernietigd wordt. Zoals u weet stop ik vooral 'English Mixtures' (ook wel 'Balkan Mixtures' genoemd maar dat bewaar ik voor een volgend geopolitiek -historisch logje) in mijn pijp en Latakia-tabak is een onmisbaar onderdeel daarvan. Deze tabak ontleent zijn karakteristieke rokerige smaak aan droging op vuurtjes van kamelenmest.

Latakia-tabak bij Samuel Gawith & Co.

De beste Latakia-tabak komt uit Syrië, uit de omgeving van het havenstadje - nomen est omen - Latakia. Ook op Cyprus wordt Latakia gekweekt maar deze is van mindere kwaliteit, want iets scherper, iets minder 'mellow'. Misschien schijten de kamelen daar anders.

Gelukkig zijn er nog altijd tabaksfabrikanten die voor hun producten op een of andere manier de hand weten te leggen op Syrische Latakia, zoals McClelland voor hun fantastische Three Oaks. Hebben ze een voorraad of smokkelen ze het spul via een geheime route naar het westen? Ik weet het niet. Ik hoef het ook niet te weten, zolang het spul maar leverbaar blijft.

Three Oaks van McClelland in mijn Rattray's billiard.