Aanstaande zaterdag heropent Hare Majesteit het Stedelijk Museum en zondag mag iedereen er weer naar binnen. Als Vriend van het Stedelijk mocht ik gisteren al een kijkje nemen. Dat lieten @Tessa_Schluter en ik ons geen twee keer zeggen.

In de media wordt al geruime tijd veel aandacht besteed aan de heropening. Zo stond er afgelopen week een fraai stuk in de International Herald Tribune en zondag werd cultuurwethouder Carolien Gehrels in Buitenhof terecht doorgezaagd over de budget- en termijnoverschrijdingen van de verbouwing. De wethouder wimpelde alles weg, maar Het Parool heeft al gepubliceerd over de blunders die ook zij heeft gemaakt. Maar we gaan niet zeuren net als deze cultuurtempel zijn deuren weer opent.

De International Herald Tribune is lovend.

Het Stedelijk is acht jaar dicht geweest en het verloop van de verbouwing heb ik tijdens mijn regelmatige bezoekjes aan die andere cultuurtempel aan de overkant, het Concertgebouw, aardig kunnen volgen. Ik had mijn twijfels over die enorme plastic badkuip die aan de gevel werd geplakt, maar nu die er in zijn volle glorie staat: wauw. Zelfs die zwarte toren die los op het voorplein is gekwakt stoort niet echt. En dat voorplein is prima geworden: mooi strak natuursteen en op de hoek met de Van Baerlestraat is het terras van het daar in het museum gevestigde restaurant. Ik weet nu al dat ik daar komende zomer vaak zal zitten.

Er waren iets meer Vrienden komen opdagen dan ik had verwacht, voor de deur stond een rij van een meter of vijftig. Maar de organisatie was in orde en in een vloek en een zucht was iedereen binnen. Directeur Ann Goldstein verwelkomde de Vrienden bij de deur.

Aan de binnenkant stelde de badkuip ook niet teleur. Het contrast met de oudbouw is helder, maar niet storend. In de zalen op de eerste verdieping gaat de oudbouw naadloos over in de nieuwbouw. En wat is er een smak ruimte bij gekomen! Zeker die eerste verdieping is enorm geworden. Daarnaast is onder de badkuip een kelder uitgegraven met nog meer expositieruimte.

Oud en nieuw.

Om een of andere reden is het Stedelijk voor mij altijd hét museum geweest. Als middelbare scholier heeft het al een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Het was de combinatie van de moderne kunst en de sfeer van het gebouw die op een of andere manier goed voelde. Ik was bang dat die sfeer weggemoderniseerd zou worden, maar dat is niet gebeurd. Het museum voelt nog altijd goed.
Het was natuurlijk ook een weerzien met oude bekenden, met de donkere Breitners, de maffe Picasso's, het vreemd harde blauw van Yves Klein, de intrigerende vlakken van Barnett Newman en Malevich, de strakte van Mondriaan en Rietveld. Maar ook het gebouw zelf roept herinneringen op: met klasgenoten poseren op de grote trap en vooral het gevoel van verwachting, dat in de volgende zaal weer bijzondere, mooie, aparte en uitdagende dingen te zien zullen zijn.

Jeugdsentiment.

Ik ga gauw weer. Wie wil er mee?