Het was geen goeie zondag.

Het begon met Lodewijk Asscher. Die zat 's morgens bij Eva Jinek op de bank en zei wat betreft de bezuinigingen overal over te willen praten. Daarmee gaf hij aan dat het terugdringen van het begrotingstekort voor hem prioriteit heeft, ongeacht welke maatregelen daarvoor nodig zijn. Je zou van willekeurig welke politicus verwachten dat hij deze ambitie koppelt aan een visie op de samenleving, maar daar is bij Asscher geen sprake van. Hij is alleen geïnteresseerd in het begrotingstekort.

Vervolgens mocht Sybrand Buma aanschuiven in Buitenhof. Buma stelde op geen enkele manier nut en noodzaak van een begrotingstekort van maximaal drie procent aan de orde, hij beschouwde dat als een gegeven. Hij zei met het kabinet overal over te willen praten om die doelstelling te behalen. Hoe dat maakte niet uit, als de mensen maar weer 'meer vertrouwen' zouden krijgen. Waar dat vertrouwen op gebaseerd moest zijn, liet hij onbenoemd.
Tegenover Buma zat Emile Roemer. Een verademing. Roemer had als enige de economie-handboeken gelezen en kon helder uitleggen wat een 'fiscal multiplier' is en waarom dus de economie 'kapot bezuinigd' wordt. Ook begreep hij dat inkomenszekerheid de enige manier is waarop mensen vertrouwen krijgen, uitgaven durven doen en de economie weer kan groeien - waardoor het begrotingstekort daalt.



Maar het dieptepunt van de zondag was natuurlijk Diederik Samsom. Hij mocht 's avonds in Oog in Oog aan Sven Kockelmann verantwoording afleggen over zijn politieke keuzes. Het werd een afgang. Samsom heeft de economie-handboeken niet gelezen en kan dus niet beargumenteren waarom het begrotingstekort maar drie procent mag zijn. In plaats daarvan debiteerde hij allerlei onzin, met onderstaande valse argumentatie als kers op de taart.
Samsom beweert dat de nullijn in de zorg is nodig om banen in de zorg te scheppen; zonder die nullijn vallen er ontslagen. Hij suggereert hiermee dat er een loonoffer nodig is om de arbeidsmarkt in de zorg te laten functioneren. De waarheid is dat het kabinetsbeleid eerst honderdduizend ontslagen poetshulpen oplevert, die volgens Samsom hun baan misschien kunnen houden als hun verzorgende en verplegende collega's op een houtje gaan bijten. Als Samsom de vacatures in de zorg wil vervullen met gekwalificeerd en gemotiveerd personeel, moeten de lonen juist omhoog.
Zoals ik al eerder betoogde, Samsom heeft geen idee waarom hij aan dit kabinet deelneemt. Kockelmann confronteerde Samsom met al zijn campagnebeloften, en onze Diederik kon op geen enkele manier duidelijk maken hoe die campagnebeloften kabinetsbeleid zijn geworden. De conclusie: op geen enkele wijze.

Tot slot op deze zondag mocht partijchef Bram van Ojik op een congres zijn mede-GroenLinksers toespreken. Laat ik even Maurice de Hond spelen en een voorspelling doen voor de komende Tweede Kamer-verkiezingen: GroenLinks, nul zetels.
Van Ojik heeft ongetwijfeld veel kwaliteiten maar ontbeert de uitstraling van een lijsttrekker. Dat moet dus iemand anders worden. Maar ook trapt Van Ojik in dezelfde politieke valkuil die Jolande Sap het leven kostte: hij wil meedoen met de grote jongens en dus ook hij ambieert een begrotingstekort van maximaal drie procent. Ook hij heeft geen economie-handboeken gelezen.
Voor hem pleit dan nog wel dat hij aan het bereiken van die doelstelling voorwaarden verbindt: vergroening van de economie en het belastingstelsel, een werkeloosheid van maximaal drie procent en zo meer. Maar vervolgens gaf hij ook aan dat hij wel met Dijsselbloem wil praten over extra bezuinigingen en lastenverzwaringen. Hij benoemde alvast wat wisselgeld: geen JSF en laat bij Amelisweerd wat bomen staan.
Dat wordt dus niks. Als Brammetje zich met zulk klein bier laat wegsturen, dan verdient GroenLinks niet beter.

Zoals gezegd, het was geen goeie zondag.