De Marina Alta ken ik goed, omdat ik daar al bijna vijftien jaar vakantie vier, maar de jaren daarvoor bracht ik door aan de Côte d'Azur, en dat stukje Mediterrane kust ken ik dus ook best aardig.
'Ah,' zei ik. 'Dan heb ik misschien nog wel wat tips voor je.'
De Côte d'Azur werd begin jaren zeventig op mijn netvlies geëtst door de belevenissen van Roger Moore en Tony Curtis, die in de tv-serie The Persuaders daar allerlei geboefte bestreden. Het was de tijd van de 'jet set' en de heren reden daar rond in schitterende automobielen, dronken hippe drankjes in chique gelegenheden en waren omringd door - excusez - louter lekkere wijven. Enfin, kijk zelf maar.
Ik wist toen nog niet dat de lokale VVV met geld in de serie zat, en dat het tourisme en het pas aangelegde vliegveld van Nice gepromoot moesten worden. Maar toen ik in 1995 voor het eerst op Nice landde, was het een feest der herkenning. Alsof je zo de tv-serie inliep. En Nice zelf is een heerlijke stad. Leuke winkels, fijne terrasjes en natuurlijk het Musée d'Art Moderne et d'Art Contemporain. Daar heb ik mijn liefde voor Yves Klein opgedaan, die ik nu in het Stedelijk gelukkig ook weer kan botvieren.
Yves Klein: L'accord bleu (detail). |
Een roemruchte lunch met familie en vrienden. |
Le Wafou in Sainte-Maxime. |
Maar Marseille kende ik ook uit Astérix en Corse. De oude haven van Marseille is precies zoals Uderzo het tekende.
Helaas, Marseille is een vieze en criminele stad. Loop een straatje voorbij de oude haven en je bent in een sloppenwijk van Afrika. Niet fijn.
Zoals gezegd, de Côte d'Azur is inmiddels vervangen door de Marina Alta. Maar ik wil nog wel eens terug. Misschien heeft L. dan tips voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten