Het kwam misschien door het contrast met het mooie zomerweer maar het leek dat Marc Albrecht Ein Deutsches Requiem wel erg donker liet klinken. De tempi leken iets langzamer dan ik gewend ben (Orchestre Révolutionare et Romantique, Monteverdi Choir, Gardiner) en de klank van de strijkers was somberder. Maar allemachtig, wat een schitterende uitvoering door het NedPho.
En dan het koor. Het maakt nogal wat uit of er twintig of honderddertig man op het podium staat. In september beluisterde ik Mozarts Requiem: KCO en Groot Omroepkoor in kleine bezetting (het niet zo grote Omroepkoor dus). Wonderschoon, fragiel, tastbaar. Ik zou het woord transparant gebruiken als dat niet al door de politiek was doodgeknuppeld.
Dinsdagavond waren de quasi-professionals van het Toonkunstkoor Amsterdam in volle sterkte aangetreden. De plaatsen links van het orgel waren volledig gevuld en ik meende te zien dat er achterin zelfs nog wat klapstoeltjes waren bijgeplaatst. En zoals bij automotoren geldt: 'there's no substitute for cubic inches', gaat dat ook op bij koren. De omvang telt en gas geven bij 'Den alles Fleisch ist, es ist kein Grass' is dan ook echt gas geven. Wat een volume, wat een klank.

Na afloop bij een groot glas Brand Weizen betrokken E. en ik onze oude stellingen. Hij geeft de voorkeur aan de katholieke, bombastische interpretaties en ik ga voor de bescheiden, zuivere en zo u wilt Calvinistische uitvoeringen. Gelukkig waren we het snel eens over Sap vs. Dibi. Heeft Tofik nog een tweede paspoort?