Nikolaus Harnoncourt heb ik vorige week voor het laatst in leven gezien. Nee, hij is niet dood. Maar hij heeft geen verplichtingen meer in Amsterdam en met de overvolle concertagenda's is de kans niet zo heel groot dat hij op korte termijn weer eens langs komt. En hij is al 82. Overigens vraag ik me dit ook af iedere keer als ik Haitink zie: hoe lang nog? (Want ook al 82.)

Harnoncourt deed met het Koninklijk Concertgebouworkest en het Groot Omroepkoor de Missa Solemnis van Beethoven. Ook dit was zo'n uitvoering waarvan je denkt: mooier wordt het niet. Nou ja, E. vond in het begin de strijkers wat mat klinken. Ik duidde dat als subtiel ingetogen, maar Bas van Bommel was het in de NRC met hem eens, dus zal het wel zo zijn.

Bij een biertje na afloop bleek weer eens hoe we zo'n mis verschillend beleven. E. met zijn katholieke achtergrond wordt helemaal gelukkig van de jubel- en juichgedeeltes van de mis en ik, ondanks dat ik een militant atheïst ben, heb toch ergens wat Calvinistische genen die opspelen want ik krijg de rillingen bij het 'miserere nobis' in het Agnus Dei.

Met E. doe ik, enigszins ongeprogrammeerd, de laatste tijd een reeksje missen e.d.: Mozarts Requiem en Bachs Hohe Messe hebben we onlangs gehad en binnenkort staat Ein Deutsches Requiem op het programma (NedPho, Toonkunstkoor Amsterdam, Marc Albrecht). In onze 'mis-discussie' maakte E. mij attent op een boxje van EMI met missen van Cherubini voor een habbekrats. E. koos daarbij zijn eigen bekende invalshoek: 'Met Muti en het Symphonieorchester und Chor des Bayerischen Rundfunks!' Voor mij goed genoeg, en bij nadere inspectie ook met Sir Neville Marriner en The Acadamy of St. Martin-in-the-Fields. Amazon was zo slim om er meteen de strijkkwartetten van Cherubini bij te doen.

Er is nog genoeg te genieten.