Tekst maken doe ik op een computer. Ik heb geen heimwee naar de schrijfmachine en het flesje witkalk, hoewel de foto boven dit logje misschien anders doet vermoeden. Tekstverwerking en internettoegang hebben mijn vak enorm veel makkelijker gemaakt. Maar tekst lezen van een computerscherm doe ik nog steeds niet graag en zeker niet als het om langere tekst gaat. Ook de finale versie van een eigen tekst lees ik op papier na, met een pen in de hand. Een vulpen natuurlijk.
U zult mij dan ook nooit met een e-reader aantreffen, hoe goed de kwaliteit van het beeldscherm ook zal worden. Dat heeft niet alleen te maken met mijn hekel aan schermlezen en dat ik al teveel spullen heb die op tijd opgeladen moeten worden. Ook het feit dat Amazon het gepresteerd heeft om een boek, dat al duizenden keren was verkocht, te wissen van alle e-readers waarop het was gedownload - er was geloof ik iets met auteursrecht - verontrust mij. Alsof de Bruna bij je inbreekt en een greep in je boekenkast doet. Affreus. Dit is Big Brother en raakt aan de vrijheid van drukpers: een bedrijf of de staat breekt in op je computer en verwijdert wat je niet mag lezen. Dat is bij een gedrukt en fysiek verspreid boek gelukkig een stuk moeilijker.

Nieuws via het internet vind ik eigenlijk ook niks. Het is makkelijk en snel en dat is het dan ook wel. Neem nu.nl: een handig overzicht van actuele gebeurtenissen maar ook niet meer dan dat. Je kan door een selectie te maken van goede (meestal buitenlandse) nieuwssites voor jezelf een heel behoorlijk nieuwsaanbod creëren maar dat is best veel werk en dan zit je toch weer een tijd achter dat nare beeldscherm.
Gelukkig is hier al sinds jaar en dag een oplossing voor: de krant.

Kranten lezen heb ik van huis uit meegekregen. Eerst het Haarlemsch Dagblad en na een verhuizing werd dat het Utrechts Nieuwsblad. Een aantal jaren was ik abonnementsloos maar toen ik in Amsterdam ging wonen nam ik meteen een abonnement op het Parool. Later kwam daar het NRC Handelsblad bij.
Krantenredeacties selecteren nieuws, zoeken nieuws op, maken nieuws. Ze duiden het nieuws, plaatsen het in context en geven achtergronden. Als ik het Parool uit heb, weet ik wat er in Amsterdam is gebeurd en weet ik ook dat ik niets van belang heb gemist. Ik heb het nieuws dat ik interessant vind het eerst gelezen en ik heb door de krant gegrasduind naar andere dingen van mijn gading. Ik kwam ook onderwerpen tegen waarnaar ik niet op zoek was, maar die toch de moeite waard bleken om over te lezen. Ik kan de krant lezen waar en wanneer ik wil. Ik kan er koffie of whiskey over knoeien en as op morsen en dat alles zonder batterijen. En iedere dag ligt er een vers exemplaar in de bus.

Het Parool is ijzersterk in Amsterdams nieuws en dus verplichte kost voor iedere Amsterdammer. Binnen- en buitenlands nieuws doen ze echter enigszins plichtmatig. Als je echt iets wilt weten moet je elders zijn. Dat elders was voor mij jarenlang NRC Handelsblad.
Inderdaad: was. Ik heb net de envelop dichtgelikt met daarin mijn abonnementsopzegging. Ik ben helemaal klaar met die krant. Al jaren zie ik dat de kwaliteit terugloopt, maar nu is het dieptepunt bereikt: een kop met 'prijzen ... steeds duurder'. Ik weet niet eens meer waarvan de prijzen gestegen zijn.
Een incidentele miskleun van een koppenmaker is nog te vergeven, maar sinds Peter Vandermeersch hoofdredacteur is, is het verval echt ingezet. Wat voorbeelden:
- de krant opent met een 'analyse' in plaats van nieuws, en die 'analyse' is een open deur;
- te veel en te grote foto's en dus te weinig tekst;
- buitenlands nieuws: te weinig en van te lage kwalteit;
- te veel opinie van te lage kwaliteit (meninkjes van nobodies);
- het onzin-katern Lux.
De economie-pagina's, de wetenschapsbijlage, Youp en Fokke & Sukke zal ik missen.

Ik weet dat kranten het moeilijk hebben. De jeugd kan niet meer dan 140 tekens achter elkaar verteren, het opleidingsniveau van het volk is tot een historisch dieptepunt gedaald en adverteerders doen ook niet meer wat er van ze verwacht wordt. Maar er blijft een harde kern geïnteresseerde lezers bestaan, die bereid is even harde pegels voor een goede krant neer te leggen. Het Parool is dat gelukt. Waarom kan NRC Handelsblad dat niet?

Ik overweeg nu een abonnement op de International Herald Tribune.