Wijnliefhebbers kennen het probleem: je hebt nog één fles van die fantastische vintage liggen. Drink je die vandaag of laat je 'm nog even liggen? Als je te lang wacht bestaat het risico dat hij over het hoogtepunt heen is en dat is zonde.
Bij het opruimen van mijn tabaksvoorraad trof ik onlangs een aantal oude blikjes aan, en ik besloot er een van open te trekken, een Escudo van naar schatting een jaar of vijftien oud. Geen idee waar ik die ooit heb gekocht. Escudo is een flake (geperste tabak) van Virginia- en Perique-tabak die met het verstrijken der jaren veel aan smaak moet kunnen winnen, en dat was gelukkig ook gebeurd. Heerlijk. De tabak was wel iets uitgedroogd in al die jaren, dus ik vermoed dat ik toch iets te lang heb gewacht.

Ik vond ook een blikje Abu Riha. Abu Riha was een van de huistabakjes die vroeger door De Graaff in Den Haag werden gemaakt, maar daar zijn ze zo rond de eeuwwisseling mee gestopt. Dit blikje heb ik waarschijnlijk ergens eind jaren tachtig gekocht.

Ik werd bevangen door twijfel. Deze zou toch ook niet over de top zijn? Of zou ik het toch nog laten liggen? (Met het risico dat ik morgen onder een tram loop en er nooit meer van zou kunnen genieten.) Carpe diem. Ik heb het geopend.

Abu Riha is flake samengesteld uit Blue Mountain Latakia uit Syrië, aangevuld met Yenidje en Old Belt Red Virginia. Door het gedonder in het Midden-Oosten is Blue Mountain Latakia al heel lang niet meer te verkrijgen.
Je kunt deze stukjes geperste tabak niet zomaar in een pijp douwen, eerst moeten ze uit elkaar worden getrokken. Flake rookt het beste in een pijp met een brede kop, een zgn. 'pot'.

De tabak bleek de kwart eeuw uitstekend te hebben doorstaan: niet te droog en niet te vochtig. Dan gaat de eerste lucifer erbij ... Flake is notoir lastig aan het gloeien te krijgen maar een aantal lucifers verder en ... zucht. Wat is dit gruwelijk lekker. Abu Riha betekent zoveel als 'de vader van goede geuren'. Waarvan acte.

PS
Dit blijft over van een pijp vol Abu Riha: puur witte as.