Decline and Fall of the Roman Empire was de eerste Penguin-pocket die ik bij Broese in Utrecht kocht, maar zeker niet de laatste. De omslagen van Penguins variëren van goed tot klassiek en fantastisch, het papier is goed, de typografie is uitstekend en ze vallen niet gauw uit elkaar. Je kunt je met een Penguin en zeker met een Penguin Classic in ieder gezelschap vertonen. En alleen al het vasthouden van zo'n boek zet aan tot lezen - dat zal met een ie-boek nooit gebeuren.

Een goed gesorteerde boekhandel was (en is) een paradijs en Broese had de beste collectie Penguins in Utrecht. Een andere vroege aanschaf bij Broese waren de verzamelde werken van Edgar Allen Poe, in de reeks The Viking Portable Library. (Ik kocht ook Vikings van George Bernard Shaw, Karl Marx en Oscar Wilde.) Eenentwintig gulden vijfennegentig. De kaft is op de hoeken nu enigszins versleten, het papier vergeeld, maar eigenlijk is het boek nog in prima leesbare toestand.

Het zal de leeftijd wel geweest zijn, maar ik dook in die tijd volledig in de gotische horror. Ik las niet alleen Poe, maar natuurlijk ook Dracula van Bram Stoker (als je het boek hebt gelezen hoef je geen enkele verfilming meer te zien), Frankenstein van Mary Shelley (idem) en The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde van Robert Louis Stevenson. Maar terug naar Poe.

Ik luisterde in die tijd veel naar muziek van The Alan Parsons Project. Albums als The Turn of a Friendly Card, Eye in the Sky, Pyramid, I Robot en natuurlijk hun debuutalbum Tales of Mystery and Imagination. Een mooie samenloop.

Het was wel enigszins teleurstellend als je er later achter komt dat Parsons' verklanking van The Fall of the House of Usher (een van Poe's beste verhalen) regelrecht overgenomen is van Debussy's onaffe opera La Chute de la maison Usher.

Behalve de fantastische korte verhalen (The Pit and The Pendulum, The Murders in the Rue Morgue, The Premature Burial en The Masque of the Red Death), Poe's enige roman The Narrative of Arthur Gordon Pym of Nantucket is er natuurlijk The Raven.

Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
`'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door -
Only this, and nothing more.'

(...)

And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted - nevermore!

Ik kon en kan geen Lenor-reclame zien of horen zonder meteen te denken: "Quoth the raven, `Nevermore.'"